دفتر ششم بعد دفتر پنجم
قیمت : 6,580,000,000 تومان
دفتر ششم
دفتر ششم از شعر شماره 946 شروع می شود
اشعار قرمز شده اشعاری هستند که با شماره شان تطبیق داده شده اند
اشعاری که در این فهرست آمده است شعر هایش هم در این فایل نوشته شده است
اول شماره های کامپیوتر را در قسمت فهرست با دفتر مطابقت می کنیم
دوم از همین فایل یک کپی می گیریم
سوم از روی فهرست کپی شده خود اشعار را درست می کنیم
............/////////////////////////////////////////////////////
شماره هائی که با رنگ آبی مشخص شده اند باید به همان شماره ارسال شوند
شماره غزل ها در دفاتر
عنوان
شماره غزل ها با شماره های در دفتر یکی است
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
946
947
948
949
950
951
952
953
954
955
956
957
958
959
960
961
962
963
964
965
966
967
968
969
970
971
972
973
974
975
976
977
978
979
980
981
982
983
984
985
986
987
988
989
990
991
992
993
994
995
996
997
998
999
1000
1001
1002
1003
1004
1005
1006
1007
1008
1009
1010
1011
1012
1013
1014
1015
1016
1017
1018
1019
1020
1021
1022
1023
1024
1025
1026
1027
1028
1029
1030
1031
1032
1033
1034
1035
1036
1037
1038
1039
1040
1041
1042
1043
1044
1045
1046
1047
1048
1049
1050
1051
1052
1053
1054
1055
1056
1057
1058
1059
1060
1061
1062
1063
1064
1065
1066
1067
1068
1069
1070
1071
1072
1073
1074
1075
1076
1077
1078
1079
1080
1081
1082
1083
1084
1085
1086
1087
1088
1089
1089
1090
1091
1092
1093
1093
1094
1095
1096
1097
1098
1099
1100
1101
1102
1103
1104
1105
1106
1107
1108
1109
1110
1111
1112
1113
1114
1115
1116
1117
1118
1119
1120
1121
1122
1123
1124
1125
1126
1127
1128
1129
1130
1131
1132
1133
1134
1135
1136
1137
1138
1139
1140
1141
1142
1143
1144
1145
1146
1147
1108
1149
1150
1151
1152
1153
1154
1155
1156
1157
1158
1159
1160
1161
1162
1163
1164
1165
1166
1167
1168
1169
1170
1171
1172
1173
1174
1175
1176
1177
1178
1179
1180
1181
1182
1183
1184
1185
1186
1187
1188
1189
1190
-------946 مثنوی قارچ های سمّی
947
948
949
950
951
952
953 برای دل سهراب و 992
954
955
956
957
958
959
960
961
962 به دفاع از حجاب و عفاف
963
964
965 دختر شوهر دادن
966
967
968 زمزمه های عاشقانه یک پیرمرد
969
970
971
972
973
974
975 که نیست
976 اختلاس
977
978
979
980 روزه های باطل شده
981
982
983
984
985
986 تماشائی
987 و شب های دگر ...
988
989
990 زنای ما
991
992
993
994
995
996
997
998
999
1000
1001 یا بمان یا برو
1002
1003
1004
1005
1006 شما هم ...
1007
1008 بی عبورتر
1009 شور در سر
1010 آیا خبر داری
1011
1012 بگذار داد بکشد
1013خرافات
1014
1015 بدشانسی
1016
1017
1018 در امتداد خیابان
1019
1020 دل دل کردن
1021تقدیم به دست های ...
1022 قضاوت
1023 لعنت به من لعنت به تو
1024 نسل معذب
1025 پریشان
1026 نان بازو
1027 سرکار خانم حیدری
1028 وصیت گرگ
1029 دختر خانم آقا حمید
1030 هشدار
1031 زیر باران
1032 آبستن باران
1033 کم محلی
1034 گردو و چنار
1035 ساپورتولوژی
1036 دوبیتی ها
1037 غرور سارا
1038 نسل سرگردان
1039 دوبیتی ها
1040 تعویذ برای چشم زخم
1041 روحانی رئیس جمهور
1042 ای خدای مظلوم.....
1043 برای نابغه ریاضی
1044غرور
1045دوبیتی ها
1046 آخِرای یک جنون
1047 برای بهرام حجتی
1048سزاوار تبر
1049 مرگ جنین
1050 بداهه چهارشنبه
1051 کفر های خالصانه
1052 روان درمانگری
1053 برای شهید محسن
1054 برای بی نمازی هایمان
1055 برای آقای فرهادی
1056 عشق های دروغکی
1057 عقل زبون
1058 برای عفاف
1059 عید سعید غدیر
1060 دست رد مرا
1061
1062 حسین جان
1063
1064 عیش مدام
1065
1066...که نیست
1067قصه آن دخترک
1068 ناقلاتر
1069
1070 مژده رسوائی
1071 برای مرحوم دکتر ابوترابی
1072
1073
1074
1075
1076
1077
1078
1079
1080
1081
1082
1083
1084
1085 مصنوعی ...
1086 برای غربتت ای آقای من
1087 زمزمه های دلتنگی
1088 فقط دل داشتم
1089 آرزو
1089
1090 وارد شدن در معرکه
1091
1092 نسل گند و مزخرف
1093
1093 شراب ناب
1094
1095 دعوا با عقل
1096 خال و خلخال
1097
1098 خمیر های فطیر
1099
1100 اشگ درمانی
1101 خودشکنی
1102 عقل و عشق
1103
1104
1105
1106
1107
1108
1109
1110
1111
1112
1113
1114
1115
1116
1117
1118
1119
1120
1121
1122
1123
1124
1125
1126
1127
1128
1129
1130
1131
1132
1133
1134
1135
1136
1137
1138
1139
1140
1141
1142
1143
1144
1145
1146
1147
1108
1149
1150
1151
1152
1153
1154
1155
1156
1157
1158
1159
1160
1161
1162
1163
1164
1165
1166
1167
1168
1169
1170
1171
1172
1173
1174
1175
1176
1177
1178
1179
1180
1181
1182
1183
1184
1185
1186
1187
1188
1189
1190
------------------------946 ای که داری از خودت صد ادعا
947
948
949
950
951
952
953 آب این چشمه زلال است ، زلال است ، زلال
954
955
956
957
958
959
960
961
962 می رفت و نمی خواست نسیمی برساند
963
964
965 وخی بیا این جو تا من بیت بِگم
966
967
968 دوستت می دارم ای دیوانه مانند و 993
969
970
971
972
973
974
975 دست دارد در خم زلف پریروئی که نیست
976 به شاگردان خود در زنگ انشا
977
978
979
980 خوبرویانی که قصد غارت دل می کنند
981
982
983
984
985
986 مرا درگیر لبخندی بکن وقتی که می آئی
987 گفته ام ، مُنصفانه با نَفسم
988
989
990 زنا ما مث قوچای زیر خطی شادون می مونن
991
992
993
994
995
996
997
998
999
1000
1001 یا بمان این جا و سر کن با غم من ، یا برو
1002
1003
1004
1005
1006 هوهوی من این گوشه و هاهای شما هم
1007
1008 تو می شوی برایم از همیشه بی عبور تر
1009 کس مثل من ِ بی سر و پا در به درت نیست
1010 از احوال من ِ بی خانمان آیا خبر داری !؟
1011
1012 بگذار سر خود بکشد داد خودش را
1013 غریب مرد خسته ای شبی سیاه و یخ زده
1014
1015 دنبال چه هستی تو که اینقدر دو روئی !؟
1016
1017
1018 قدم زدیم کمی هم در امتداد خیابان
1019
1020 بقدری رفت توی دل که فکرش را نمی کردم
1021 رد شد امروز دختری زین جا
1022 سبیل قاضی ای را - چرب ، مردی
1023 افتاده ام از چشم هایت مثل مردی که
1024 ما از نسل مردای دلمرده ایم
1025 در باد پریشان شدن گیسوی شیرین
1026 یک تن فروش مسری و آلودهء این شهر
1027 می روی تنها و ما را این طرف وا می گذاری
1028 وصیت کرد گرگی ... پوستم را
1029 تو می دونی که از این جا یه روز
1030 در انزوای خاطرات خود شدی زن تا
1031 شانه به شانهء او ، سر مست زیر باران
1032 خواستم لعلی از آن کان بدخشان که نشد
1033 توی زندگیم حس خوبی دارم
1034 درخت گردوئی با طعنه می گفت
1035 هی انعکاس خنده هاشون پشت همدیگه
1036
1037 داری از دو چشم من دور می شوی سارا
1038 دلگیر از پس رفتن ِ یک نسل سرگردون
1039
1040 مرا بد جور خامم کرده چشم مست مخمورش
1041 جان من ، من نگفته ام همه تان
1042 آه ای خدای من خدای آسمان ها
1043 رفتی و نخواهم که ببینم تو در این راه
1044 به دهقانی فداکاری چنین گفت
1045
1046 گفتی که بعضی وقت ها ، حسی درونم نیس
1047 یک حجم سنگین از هزاران درد بی درمان
1048 آخه بذار من یه کمی توی خودم باشم
1049 دیشب انگار در اوائل شب1049
1050 مثل آن سرو قد غالیه رخسار کجاست !؟1050
1051 خدایا ببین سقفای خونه مون1051
1052 بسی بیچاره ام کرده است طرز دلبری 1052
1053 آری فرو می بست چشمان تَرَش را1053
1054 خودش رقصید و در آن پایکوبی1054
1055 به نام خداوند جان و جهان1055
1056 باز شب مرد قصه هایش را1056
1057 آن دلبر مهپاره که دینم به کف اش بود1057
1058 زمونه مون تازگیا بد شدس1058
1059 دلبرا این دهن تنگ مبارک بادت1059
1060 در کوی یار اگر گذری اوفتد مرا1060
1061 نگو جون، نگو جون ، نگو جون ، بَسه1061
1062 به خوبی میدونم که این آدما1062
1063 وای از این نسل ، نسل سرگردان1063
1064 به خرابات مُغان ای همه عاشق ، بخرام1064
1065 که می آید به سر وقت دل ما جز پریشانی1065
1066 گشته است انگار خیلی در پی نانی که1066
1067 در آن حالی که پنهان اشگ میریخت1067
1068 هرچه در پیش دو چشم من بلاتر می شود1068
1069
1070 از ازل دوخته شد ساجد و سجاده به هم1070
1071 این داغ فراغ و غم هجران به که گویم1071
1072
1073
1074
1075
1076
1077
1078
1079
1080
1081
1082
1083
1084
1085 و جاری بود غم در وسعت جان های 1085
1086 تو مدتیست رفته ای عزیز من ز یاد ها1086
1087 غم عشق و درد هجران که از این بتر نبا1087
1088 من بودم و دل و او ، آن شوخ مه شمائل 1088
1089 کاش باشم شب یک جمعه کنارت ، به خدا1089
1089
1090 وصیت کرده ام بعد از وفاتم1090
1091 در یک محیط خسته و درمانده و بیمار1091
1092 نسل گند و مزخرفی بودیم !1092
1093
1093 بپرسیدند از شیخی سئوالی1093
1094
1095 عقل می خندد به دعوا های من بی اختیار1095
1096 از آن روزی که شد خال و خط خوش مال بع1096
1097 زند آتش به دین گیسوی جعد و بور بعضی1097
1098 حسین جان ...! نشسته ای و وای از این اسیر ها1098
1099
1100 من که با یک درد کُنج این قفس زندانی ام1100
1101 بس که در زیر فشار درد می باشد تنم1101
1102 وای از دست جفا کار و پلید تیشه ها1102
1103
1104
1105
1106
1107
1108
1109
1110
1111
1112
1113
1114
1115
1116
1117
1118
1119
1120
1121
1122
1123
1124
1125
1126
1127
1128
1129
1130
1131
1132
1133
1134
1135
1136
1137
1138
1139
1140
1141
1142
1143
1144
1145
1146
1147
1108
1149
1150
1151
1152
1153
1154
1155
1156
1157
1158
1159
1160
1161
1162
1163
1164
1165
1166
1167
1168
1169
1170
1171
1172
1173
1174
1175
1176
1177
1178
1179
1180
1181
1182
1183
1184
1185
1186
1187
1188
1189
1190
---------------------------------------
اشعار قرمز اشعاری هستند که از گوشی آورده ایم اینجا
946
مثنوی قارچ های سمّی
ای که داری از خودت صد ادعا هستی از علم و ادب ، امّا جدا
هشتی عکسی خارج از رسم ادب گشته ای زین کار حمّالَ الحَطَب
من نه شیخم ، نی چو عابد در دعا درد و دل دارم ، ولیکن با خدا
هر چه هستم اهل منبر نیستم بی گمان عمّامه بر سر نیستم
دل به درد آمد از این گفتار تو چون که دیدم ضعف ها در کار تو
فکر تو یک فکر با انصاف نیست حرف هایت جز غلوّ و لاف نیست
از کجا دانی شیوخ شهر ما جیب هاشان شد گشاد از بهر ما
این که گفتی قارچ های سمّی اند آن قَدَر ها هم که می گوئی نی اند
اهل چاپیدن نی اند و اختلاس داده بر علم و عمل هوش و حواس
عمرشان بگذشته در آغوش علم این صبوران ِ به غایت اهل حِلم
رویشان سرخ است از سیلی ولی قلبشان از نور ایزد مُنجَلی
از زکات و صدقه و سهم امام می رسد هر صبح آن ها تا به شام
ای بسا در هفته چندی روزه دار مَرکب جوع و عطش تا شب سوار
لیکن این شخص شما ها بیش و کم کرده اید این عالمان را متّهم
این یکی فتوای آن را کرده باب وان یکی بشمرده طنزی بی حساب
این که شیخی از کسی پولی زده دزدکی در قالب شیخ آمده
جانم ! ، این حرف تو اصلاً خوب نیست جز فساد و فتنه و آشوب نیست
من نمی گویم معمّم پاک هست پاک هست و پاک از خاشاک هست
من نگویم شیخ از غِش خالی است بر پیامبر یا امامش تالی است
حرف من از بد حجابی هم نی است وان که بنموده تن از بالا و پست
شکر ایزد هر که در این شهر هست بی گمان در خودنمائی گشته مست
ای بسا مه روی بی سِتر و حجاب وآن که بیرون هشته مو را از نقاب
رفته و جزو بهشتی ها شده جای او در کُنج جنّت وا شده
لیک شیخ زاهد و دانا و پیر گشته روی پل نرفته ، او اسیر
ای بسا صد ها مهندس در بهشت در جهنّم بس شیوخ از کار زشت
پس قضا از صورت انسان خطاست این قضاوت های ما بس نا بجاست
" کف به حس بینی و دریا از دلیل فکر پنهان ، آشکارا قال و قیل "
از کف و دریا بیا و در گذر چون به عمق آن رسی یابی گُهر
قعر دریا کنز مخفیّا بُوَد هرچه دُرّ و گوهر است آن جا بُوّد
بشنو از من این حدیث مثنوی نکته ای ناب از کلام مولوی
« هر کسی از ظنّ خود شد یار من از درون من نجست اسرار من »
پس درون خود ز ظن ها پاک کن حس برون کن از خود و ادراک کن
درک و منطق فوق بر احساس ماست کاین عصا می باشد و آن داس ماست
با عصا بتوانی ای نا رفته راه راه پیمائی ، نیافتی هم به چاه
داس ما معیار جان بستاندَن است در حریم جهل مطلق ماندن است
24 شهریور 94
953
برای دل سهراب
به یاد روزی که رفت
آب این چشمه زلال است ، زلال است ، زلال لطف فرموده شما را به خدا گِل نکنید
چشم ناپاک ندوزید به آن زن لب ِ آب متلک بار وی از زهر هلاهل نکنید
خواهشاً بهر دل کوچک درویش فقیر وقت تردید گذشت ، این همه دل دل نکنید
مرغکی را که شد عاشق به شقایق دو سه روز جلوی دیدهء صد زاغچه بِسمِل نکنید
مرگ من ؛ زندگی مردم ده را پس از این گره ای باز که نه ... این همه مشگل نکنید
بی خبر از همه جا روی دل سوختگان بهر آرامش ناخواسته منزل نکنید
جان سهراب بیائید و برای دل او عشق را در دل آن سوخته باطل نکنید
23 مهرماه 94
چو گرفتید دلی را به تمنای وصال روز دیگر پیِ دلدارتری ول نکنید
962
به دفاع از حجاب و عفاف
می رفت و نمی خواست نسیمی برساند تا شامهء فرزند شمیم کفن اش را
یک سو پسری داشت نشان همه می داد موی فَشِن و قامت و رُخسار زنش را
با دیدهء پر اشگ خود انگار که این زن می خواست رسانَد به فلک این سخن اش را
آن روز که می کرد نهان موقع صحبت از کور گدائی بدن و عطر تن اش را ...!
26 آذر 94
965دختر شوهر دادن
وخی بیا این جو تا من بیت بِگم تا درد سر ندِد به تو درد و غم
آی عامو جون دختری دم بختتو حتی اگه ِ به باد بدی رختتو
یه خوب اَگه اومد واسش خواسگار قِر نیا و بازی سرِش در نیار
زود بیا و تازه عروسش بکن تو عروسیش خیلی ملوسش بکن
تا زود بره خونهٔ بخت خودش یکی بشه هَمبَر و رخت خودش
دختر اَگه خوب باشه و پاکیزه صد تا هنر از سر تا پاش بریزه
امّا خودش اسمی شو وَر نیاره قِر بیاد و پا تو یه کفش بذاره
نخواد بره خونهٔ بخت و اقبال سر بکنه با کم و بیش عیال
این واسه لای جرز دیوار خوبه بعد یه چن وقت میشه مِث زرچوبه
ای دوره دخترامون اهل دلن به مثلی خواهرم همه خوشگلن
با رُژ و با ریمل و خطّ ابرو می بندن از پُش دسّای خدا رو
هی پس و هی پیش می ره رو سری عوض می شه مُدام دلبری ها
ای مانتو ها که تنگه و اوجوری می ره به بَر ز تنگیاش به زوری
تا هیکلو دُرُس نشونش بده هر موقه که اونو تکونش می ده
میگه آهای آهای مرد و زن فقط ببین ولی اصن دست نزن
این که میاد با قر و اطوار بیرون پا میذاره با ناز توی خیابون
چیطور تحمّل کنه بارداری شو !؟ از این به بعد کی میرونه گاری شو !؟
دخترای ای دوره و زمونه افسارشون به دست خودشونه
اص نمیگن پدر - و مادر کیه !؟ آبجی کیه ، این جا برادر کیه !؟
حرمت مادرو اینا نپایدن اص نمیگن چیطور اونا رو زایدن !؟
نمی دونن بچه چیه !؟ یعنی چه تو زندگی کی به کیه ...یعنی چه ...!
دختری که فهم دُرُس نداره اینه که تو زندگی کم میاره
خدا وکیلی غصه مِس براشون الهی من فدای غصّه هاشون
کار ندارم بند کدوم دینی اَن ! پیرو چه مذهب و آئینی اَن !
اهل دروغ و کلک اصلن نیسن تو پاکی و صداقتاشون بیسن
دل اینا به جون تو که پاکه طلا چیه که منتش به خاکه
اما یه چیز مهم تر از ای حرفاست اونم فقط مال قضاوت ماست
میگن چرو ایمونمون قطع شدس با این حجاب بارونمون قطع شدس
صد دفه گفتم که به گفتگو نیست به حضرت عباس به دو تار مو نیست
یادتونه زمون شاه و بارون از آسمون سطلی می ریخت فراوون
او روز تو بی حجابی ما تک بودیم با این خدا تو تک و پاتک بودیم
تقوا دُرُس مسجد و منبر درست نماز و حج عامو قنبر درست
اما اونا که پول تو غرب سپردن هم پولا رو هم بارونا رو بردن
اما اینا تو پاکی و صاقت گرفته اند از همه گوی سبقت
کار ندارم بند کدوم دینی اند پیرو چه مذهب و آیینی اند
ما و اونا بندهٔ یک خدائیم حیف که به هم یه خورده بی وفائیم
امّا اگه ای دختره نتونه واسه خودش بگیره آشیونه
کُلاش خدا نکرده پس معرکه س دستش نمی رسه به گرد ِ هیچ کس
تازه ای یخته شه کجا شو دیدی !؟ خیلی از ِ ای کارا رو ندیدی
خدا دل دخترتو شاد کنه تو رو الهی ز غم آزاد کنه
8 دیماه 1394
968
زمزمه های عاشقانه یک پیرمرد
دوستت می دارم ای دیوانه مانند جوانی ها دیوانه ات هستم هنوز ، عین روانی ها
لازم به گفتن نیست ، مقصود مرا اصلاً باید بفهمی از میان جان فشانی ها
درمانده ام در اضطرار ناخوشایندی بسیار هم سرخورده از این سردوانی ها
من تشنه مردی از کویری خشک و بی باران تو دختری محجوبه از مازندرانی ها
من گاو پیشانی سفیدی بوده ام رسوا رسوای مشهور تمام قصه خوانی ها
من با وجود بی زبانی های پی در پی تو با وجود آن همه شیرین زبانی ها
تو چکمه پوش حاکمی در زیر باران و من لشگر ِ بی توشه ای با این کتانی ها
در زیر باران ساعتی می خواستم با تو تنها بمانم در سرود ناودانی ها
تا هی بگویم با همان حجب و حیای خود در تنگنای خاطرات آن جوانی ها
یک نیمهٔ پنهانمی ، من دوستت دارم اندازهٔ نصف جهان ِ اصفهانی ها
18 بهمن 94
975
که نیست
دست دارد در خم زلف پریروئی که نیست می رود تنها به بزم طُرهء موئی که نیست
می زند له له برای شانه کردن ساعتی با سرانگشتان خود در جَعد گیسوئی که نیست
در مقام شامخ محمود می آرد به جای رکعتی بسیار زیر طاق ابروئی که نیست
می رود هر سو و هر جا در پی چشمی سیاه با کمک بگرفتن از یک چشم پر سوئی که نیست
می شود گُم ، بی نشان ، بی آدرس ، بی خانمان در میان های و هو ها با هیاهوئی که نیست
می شود بی تاب با دستی پر از تاب و توان در مصاف خط چشم و جلوهء روئی که نیست
باز هم چشمی به راه و عاشقی سر در هوا منتظر در بازگشت یار دلجوئی که نیست
23 اردی بهشت 95
976 اختلاس
به شاگردان خود در زنگ انشا دبیری نخبه موضوعی چنین داد
که ثروت بهتر است آیا - و یا علم کنید آن را در انشای خود انشاد
یکی از دانش آموزان خوش ذوق جوابش داد با روحیه ای شاد
ز عقل و منطق امروزه دور است چنین چیزی نفرمائید استاد
کز این هائی که گفتی هیچ یک نیست نباید عمر بر این هر دو بنهاد
نباید در چنین اوضاع بُغرنج به سرقت یا به علم اصلا بها داد
فقط در بین این ها اختلاس است که شیرین تر ز هر چیزی است ، افتاد ... !!؟؟
13 آبان ماه 94
980 روزه های باطل شده
خوبرویانی که قصد غارت دل می کنند عقل عاقل را به دست خویش زایل می کنند
عاشقند و جمله بی عقلند ، امّا باطناً در حقیقت کار صد ها مرد عاقل می کنند
کار قلع و قمع دل یک کار سهل و ساده نیست گلرُخان این کار را منزل به منزل می کنند
روز روشن با زبان روزه ، آگاهانه نیز کفر را در منتهای خویش کامل می کنند
مُلک دین و دل به روی چشم ، امّا گلرخان غارت آب و زمین و بذر و حاصل می کنند
شیخ هم می گفت بگذاریدشان بر حال خویش ورنه اینان کار را یکباره مشگل می کنند
روزه داران را بده هشدار ؛ خوشرویان شهر روزه تان را با هزاران عشوه باطل می کنند
قبل از عید فطر این خوبان دهانت را شهاب با جفا ، مملوّ ِ از زهر هِلاهِل می کنند
95/3/18
اول ماه مبارک رمضان1437
986
تماشائی
مرا درگیر لبخندی بکن وقتی که می آئی که دارم می رسم تا مرز نابودی ز تنهائی
برونم آور از حجم سکوتی بس توهم زا ببر تا خطُهء سبز هماهنگی ، همآوائی
گریبان چاک می سازم چو می آئی و می خندی کنم پرواز آن وقتی که می خندی و می آئی
تمام این در و همسایه ها گفتند رخسارت به وقت خنده هایت می شود خیلی تماشائی
ز من رد می شوی امّا به رَغم تیز بینی ها جلوی پای خود را یک سر ِ سوزن نمی پائیپ
به من بر می خوری امّا به روی خود نمی آری نمی دانم ولی شاید که می ترسی ز رسوائی
مرتب قول فردا می دهی امّا نمی دانی که من می میرم از تکرار این امروز و فردائی
سری باید نهاد آن را که فرموده است عاشق شو تو هم امّید آن دارم که فرمایش بفرمائی
تو را جان عزیزانت قسم بر دار دستت را ز خود بینی و خود رائی در آن وقتی که می آئی
میان رخوت اُمّید های خود عروجم ده که من ولله جز آن جا ندارم هیچ جا ، جائی
سه شنبه 95/6/16
987
و شب های دگر ...
گفته ام ، مُنصفانه با نَفسم
این اواخر عجیب درگیرم
پشت این میله های تکراری
من ، خدائی چه سخت می میرم
ای ... بمیری هزار و چندین بار
تا دلت بستر هوس نشود
تا که مثل پرنده های اسیر
جای تو گوشهء قفس نشود
باز ، با جَر و بحث طولانی
می شوم بعد یک تذبذُب شیر
می کنم نفس سرکش خود را
پیش وجدان و عقل خود تحقیر
عهد کردم اگر رها بشوم
حرف ، دیگر ز دود و دم نزنم
با خودم رشته ء رفاقت را
بعد از این حرف ها به هم نزنم
قول دادم دگر عرق نخورم
گور بابای هر چه الواطی است
عاقبت هر چه کار خوب کنی
با نجسی و بی خودی قاطی است
چند روزی که باقی است از عمر
مرد باشم ، پی ِ خودم باشم
از برای خودم کسی بشوم
مثل اشخاص محترم باشم
فقط امشب - و نیز فردا شب
عرقی جرعه ای ، کمی تریاک
تا در آرّد مرا از این مّنگی
تا مرا اندکی نماید پاک
عششششق من ؛ دود را برگردان
تا ببینم که بعد از این چه شود !
بعد از این یک دو شب پیاله اگر
بگذارم شبی زمین ... چه شود !
28 شهربور 95
990زنای ما
زنا ما مث قوچای زیر خطی شادون می مونن موواشون زیری کلیپسا مثی نودون میمونن
اونا هی از دمی صلح تا بونگی شوم قر می زنن شباشم خشک مثی کاوا توی کادون میمونن
صاح تا شوم بال سری ما تا یخته چی لول میخوریم مثی اون میرغصبای توی زندون میمونن
مثی ضحاک می شن و چا می کنن واس شوورا شووراشون همگی مثلی فریدون میمونن
اونا از بسکی ضعیفن کو تو ئی دور و زمون همه شون قدکوتالی مثلی سمندون میمونن
فقط اینو رامبرم کو بر خلافی زنا مون زنا مردومم مثی پسته ئی خندون میمونن
اونا از بس شیرینن واس شووراشون تو خونه کو مثی قند و ناباتی توئی قندون می مونن
نیمی خوام حرف بزنم ا ِز زنامون آم آخِرش زنامون مث کولیا تو سبزه میدون میمونن
93/8/21
997_گاه طرب
وقت آن است که خوبان همه یاری گیرند دلبر خوب خط شوخ عذاری گیرند
موسم آن برسیده است که این خوب رُخان در کف خویش سر زلف نگاری گیرند
نسیه ها را ز سر ِ دولت شفقت بنهند نقد دلسوختگان را به عیاری گیرند
جرعه ای را ز رفاقت به خماری بدهند از سر ِ لطف و صفا دست خماری گیرند
از سر کوی فقیران چو به مُکنت گذرند دست رافت به سر راهگذاری گیرند
گُلرخان را که چو ماهی به شب چارده اند مست و بیخود شده در بوس و کناری گیرند
دست اُمّید شهاب از در این قوم نگیر که تو را در بغل خویش به کاری گیرند
10 مهرماه 95
1001
یا بمبان یا برو
یا بمان این جا و سر کن با غم من ، یا برو یا بیا بنشین کنار ماتم من ، یا برو
من از ابهام توانفرسای هر دردی پرم یا رهایم کن ز درد مبهم من یا برویا برو
بی نصیب از همدمم در انزوائی بس عمیق یا بشو در زندگانی همدم من یا برو
عالمی دارم سر اندر پا پر از آشفتگی یا که الفت گیر با این عالم من یا برو
یا تلاشی کن که در هم ریزد از بنیاد و بن سرنوشت روزگار در هم ِ من یا برو
ناهماهنگم بیا یا ساز خود را کوک کن تا شوی همراه با زیر و بم من یا برو
من پر از پیچ و خم یک کوره راهم سرد و گنگ یا که همراهم شو در پیچ و خم من یا برو
در مصاف سوزش بی حد و حصرم یا بساز در میان سوز با بیش و کم من یا برو
یا بیا بنشین و در تنهائی من پا گذار غرق شو در انزوای محکم من یا برو
14/7/95
1006شما هم ...
هوهوی من این گوشه و هاهای شما هم عیش و طرب و عشرت پیدای شما هم
رفته است برون از صدف غیب که بوده است این معجزه در دست مسیحای شما هم
ای مجلسیان بوده در این بزم شهابی خورده است شرابی قَدَر و جای شما هم
این سینه نبوده است فقط صحنهء طوفان موجی است خروشنده به دریای شما هم
از پرده در آئید بدین وضع که هستید تا فاش شود چهره زیبای شما هم
عشق است و خدائی پدر بنده در آمد حتماً برسد نوبت بابای شما هم
حاشا نتوان کرد که از روز نخستین این عشق رسیده است به امضای شما هم
دیروز ِ من اینگونه به دلباختگی رفت تا خود چه رود بر سر ِ فردای شما هم
دوزخ نه فقط جای من عاشق عاصی است خواهم که در آن جا بشود جای شما هم
یک روز بیاید که بگویند ملائک بوده است در این عشق بسی پای شما هم
23 آبان ماه 95
1008
بی عبورتر
تو می شوی برایم از همیشه بی عبور تر شرار روح ات از همیشه گشته پر غرور تر
من این کنار جاده در هجوم اضطراب ها نشسته از همیشه منتظر تر و صبور تر
در امتداد خاطرات بی مرور و بکر من تمام خاطرات تو نشسته پر مرور تر
شراره های داغ آرزوی یک مصاحبت برای خاطری شده شریر تر ، شرور تر
ز داغ های عاشقی گذشت مرز عشق و من شدم جلوی چشم های این زمانه بور تر
و قلب یک شکسته دل به رَغم این حضور ها شد از همیشه در میان جمع بی حضور تر
ز رفعت غرور خود هبوط کن عزیز من که غم شده است با دل از همیشه جفت و جور تر
25 آبان ماه 95
بور = خیط ، سرافکنده ، شرمنده
*******************************
1009
کس مثل من ِ بی سر و پا در به درت نیست یا این که کسی دشمن من جز پدرت نیست
من در نظرم هست ولی از تو چه پنهان ما را چه بسا ای گل من در نظرت نیست
دارم خبری از تو به هر کوچه ای ، امّا گویا که در این کوچه و برزن خبرت نیست
در کُنج دلی خسته چه پیدائی و اصلا سربسته بگویم که در آنجا اثرت نیست
در شهر خطر کرده ای ای شوخ به هر کوی در کوی من ، اما نظری بر خطرت نیست
بیش از همه ء خلق خدا خواهمت ، امّا میلی به من از یک دو وجب بیشترت نیست
شکر شده ای پیش رقیبان و برایم سخت است ولی ساختهء نیشکرت نیست
شوری به سر ِ ماست که از شرح برون است از عاشقی ما ز چه ، شوری به سرت نیست !؟
سه شنبه 25 آبان ماه 95
1010
آیا خبر داری
از احوال من ِ بی خانمان آیا خبر داری !؟ از این درد آشنای بی نشان آیا خبر داری !؟
از این مغموم بد اقبال سرگردان که هیچ اختر ندارد در دل هفت آسمان ، آیا خبر داری !؟
از این واماندهء بی همسفر در عمق این صحرا که می میرد بدون سایبان ، آیا خبر داری
بدون پرسش احوال من ، یک مرد سرگردان از این همسایه ها ، یا این و آن ، آیا خبر داری !؟
میان خاطرات خود ، ز خاطر رفته ای مسکین که شد در خاطرت بی یادمان آیا خبر داری !؟
تو از احوال آن مردی که بنشسته است در سوگی و گم شد در عزائی بی امان ، آیا خبر داری !؟
از احوال همین شخصی که دارد خار در چشمش و بغضی در گلو چون استخوان آیا خبر داری
در آن حالی که دریا می شود بی رحم و سنگین دل ز حال زورقی بی بادبان آیا خبر داری !؟
وزین یک خواهش مردانه ام در عمق تنهائی که می گوید : نرو ، بنشین ، بمان ، آیا خبر داری !؟
صبح 26 آبان ماه 95 شهرکرد
1011
به مناسبت رحلت نابغهء شهیر دکتر اسرافیلیان
خدا را بی تو این صحرا دگر گلشن نمی گردد غم این خاکیان این قَدر چون خرمن نمی گردد
هر آن کس رفت و عاشق بود تا این حد واندازه برای رفتنش تر ، چشم مرد و زن نمی گردد
اگر قصد طوافی شد به دور شمع سوزانی دگر پروانه عاشق اسیر تن نمی گردد
تو مجموع تمام عشق های خوب این شهری و این عشق گران هم مانع گفتن نمی گردد
ز حُسن ات جلوه می گیرند مهرویان شهر ، آخر ضریب عاشقی های تو جز اَحسن نمی گردد
تو با بیگانه تا آن حد رفیق مشفقی بودی که غم با رفتن ات محو از دل دشمن نمی گردد
سخاوت بُعد مجهول است و این را خوب میدانی که این مجهول جز بر عاشقان روشن نمی گردد(2)
تو خیلی خوب فهمیدی که " دو با دو " در این کشور و در جمع شهیدان هم " چهار " اصلا نمی گردد(2)
چو ابراهیم رفتی در دل آتش بدان این را که از آتش جز ابراهیم کس ایمن نمی گردد
تو در جمع شهیدانی و بی شک هیچ کس مثل شما فرزند خوب مادر میهن نمی گردد
28 آذر ماه 95
1011
گفته ام ، منصفانه با نفسم
این اواخر عجیب درگیرم
پشت این میله های تکراری
من ، خدائی چه سخت می میرم
ای ... بمیری هزار و چندین بار
تا دلت بستر هوس نشود
تا که مثل پرنده های اسیر
جای تو گوشهء قفس نشود
باز ، با جر و بحث طولانی
می شوم بعد یک تذبذُب شیر
می کنم نفس سرکش خود را
پیش وجدان و عقل خود تحقیر
عهد کردم اگر رها بشوم
حرف ، دیگر ز دود و دم نزنم
با خودم رشته ء رفاقت را
بعد از این حرف ها به هم نزنم
قول دادم دگر عرق نخورم
گور بابای هر چه الواطی است
عاقبت هر چه کار خوب کنی
با نجسی و بی خودی قاطی است
چند روزی که باقی است از عمر
مرد باشم ، پی ِ خودم باشم
از برای خودم کسی بشوم
مثل اشخاص محترم باشم
فقط امشب - و نیز فردا شب
عرقی جرعه ای ، کمی تریاک
تا در آرّد مرا از این مّنگی
تا مرا اندکی نماید پاک
عششششق من ؛ دود را برگردان
تا ببینم که بعد از این چه شود !
بعد از این یک دو شب پیاله اگر
بگذارم شبی زمین ... چه شود !
شهاب نجف آبادی
28 شهربور 95
@SShahab33
1012بگذار داد بکشد
بگذار سر خود بکشد داد خودش را شاید بستاند ز خودش داد خودش را
بگذار که یک کوهکن عاشق رسوا در دست بگیرد غم ارشاد خودش را
بگذار که آزاد کند یک سر سوزن از پیچ و خم حنجره غمباد خودش را
خون رفت به چشمانش و از خشم فرو خورد پژواک تب آلودهء فریاد خودش را
یک تیشه به فرهاد دهید این دم ِآخِر تا شاد کند خاطر ناشاد خودش را
بگذار که این کوه فرو خفتهء در خویش از خاطر او هم ببرد یاد خودش را
یک روز بیاید که بگویند همین عشق رسوا بکند نیت فرهاد خودش را
95/10/6
1013 عبید زاکانی
به امید رهائی بشر از خرافات و خرافه پرستی
غریب مرد خسته ای شبی سیاه و یخ زده درون یک دهی وِلو ، رها میان کوچه ها
نه یک رفیق مشفقی که حال زار پرسَدش نه خویشی و نه قومی و بدون هیچ آشنا
درون هیچ خانه ای کسی نکرد یاد از او نداد هیچ کس به او درون خانه هیچ جا
ولی چو دید در ترددند اهل دهکده میان خانه ای همه _ و درب خانه بوده وا
ز پرس و جوی از اهالی محل روستا شنید چون ز خویش و قوم و دوست اصل ماجرا
در این سرا که شاهدی به رفت و آمد کسان ضعیفه ای است ناتوان که بوده است پا به ما
ز بخت بد نزاید و دعا نویس این محل کشیده است رخت خویش مدتی از این سرا
کسی هم از قضا نبوده است در قریه مان که رقعه ای برای زن نویسد و خطی دعا
در آمد و به حربه ای متین و محکم و قوی ز رَمل و سرکتاب و ورد خود نمود ادعا
بگفت مردم مریض و نا امید هر دهی ز دست های گرم من گرفته اند بس شفا
برای زایمان این ضعیفه نیز کاغذی بیاورید تا نویسم از برای او دعا
ز روی طیب رقعه ای نوشت بهر زایمان طبیب رند و ناکِس و غریب مست و ناقلا
بگفت شست و شو دهید و آب آن به او دهید چو خورد زاید از دعا ، بدون هیچ ابتلا
چو خورد آب آن ... زنک ، صحیح و سالم و قوی بدون هیچ مشکلی ، بکرد بار خود رها
چه هدیه ها که شد نثار مرد سفله با خرش چه خیر ها که خواستند از برایش از خدا
چو رفت مردک دَغَل صباح دیگر از محل توسط فدائیان گشوده گشت آن دعا
برای اهل ساده دل ، که چون خرند توی گِل و بود کار او پر از فریب و خدعه و دَغا
به دست خود نوشته بود مرد پست و بی شرف " خودم به جا ، خرم به جا ، میخوای بزا ، میخوای نزا "
30 آذر ماه 95
1015
بدشانسی
دنبال چه هستی تو که اینقدر دو روئی !؟ می خواهی از این آمدن خود چه بگوئی !؟
می فهمی و خود را زده ای باز به آن راه باز آمده ای پیش من ، امّا به چه روئی
ای وای ! مگر قول ندادی که به جز من دست دل خودرا تو ز هر عشق بشوئی
من سرّ ِ دلم را به تو گفتم ، مگر آن روز این عهد نبستی که به کس باز نگوئی !؟
سوگند ز جانت مگر آن روز نخوردی !؟ که افشا نکنی راز مرا یک سر موئی
گفتی که دوای دل حرمان زده باشی ! گفتی که خوش اخلاقی و هم خوشخط و خوئی!
گفتی که بخوانیم بر این عشق نمازی خواندیم ولیکن به چه غسلی چه وضوئی
حالا که بیافتاده برون عشق من و تو ! تو آمده ای پیش من اینجا چه بگوئی !
این عشق دوا کرد چه دردی ز من آخِر ! عشقی که در آن نیست نه عطری و نه بوئی
چیزی که برای من ببچاره نمانده است ! جز لایه قبائی به تن عربده جوئی
بگذار بگویند که بد شانسی من بود کز دست تو افتاده و بشکست سبوئی ...
15 دی ماه 95
1018
در امتداد خیابان
قدم زدیم کمی هم در امتداد خیابان به زیر بارش نم نم در امتداد خیابان
به روی صورت ماهی نشسته از سر ِ شوقی سرشگ دیده چو شبنم در امتداد خیابان
و دست گرم یک عاشق میان دست لطیفی سری به شانهء من هم در امتداد خیابان
چه شِکوه ها که ز دوری نشد ز عشق من و او به هم تلاقی و مُنضَم در امتداد خیابان
نشسته بود به قلبی فراقی از همه جانب غمی شکسته و مبهم در امتداد خیابان
غمی به وسعت کوهی کنار بستر دریا میان سینه فراهم در امتداد خیابان
و درد داغ و عمیقی هنوز می بارید بدون وقفه ، یک عالم در امتداد خیابانَ
95/10/24
غمت در قلب ما سردار
احمد خیلی سنگینه
چه میشه کرد با دنیا
کار دنیا همش اینه
بمون سردار ، بمون سردار
تو داری میری امّا ما
تو این زندون جامون تنگه
برامون رنگ ها بی تو
خدائی خیلی بی رنگه
بمون سردار ، بمون سردار
مثل ماها نبودی که
بباره خستگی هاشو
بخونه واسهء هرکس
غم دلبستگی هاشو
بمون سردار ، بمون سردار
تو روحت پیش دوستاته
با عشقی پاک درگیر
حواست جمع ما نیستو
پیش اون بچه ها می ره
بمون سردار ، بمون سردار
واسه ما زندگی بی تو
نمیدونی چه تاریکه
به آخر می رسه این خط
رهائی خیلی نزدیکه
بمون سردار ، بمون سردار
13 بهمن ماه 93
1020
دل دل کردن
بقدری رفت توی دل که فکرش را نمی کردم همان ماه خوش آب و گل که فکرش را نمی کردم
چنین سیمین لقائی را فلک پروَرد از اول چنان از آب و خاک و گل که فکرش را نمی کردم
برای یک نفر مردی که آرَد حاصلی در کف چنان بر باد شد حاصل که فکرش را نمی کردم
نه من ، حتی که مفتی از تماشایش چنان کَند از تمام زندگانی دل که فکرش را نمی کردم
به قدری در حصار سلطهء مژگان خون ریزش شدم چون مرغکی بِسمِل که فکرش را نمی کردم
چنان یورش بیاورد آن پری رخسار ایمان کُش به مغز مردکی عاقل که فکرش را نمی کردم
به خواری آن چنان دیشب کشیدم مست و لا یعقل خودم را تا در ِ منزل که فکرش را نمی کردم
ولی آنقدر از روی تفاخُر کرد آن سیمین رخ برای عاشقی دل دل که فکرش را نمی کردم
و در این راستا هم شد بقدری دور از جانت برایم زندگی مشگل که فکرش را نمی کردم
95/11/19
1021
تقدیم به دست های گرم همسرم
رد شد امروز دختری زین جا
از برایم چه غمزه ها که نریخت
هی فریبم ز فتنه ها می داد
هی دلم را به درد می آویخت
این طرف دختری ، اسیری را
باز می بُرد تا به همنفسی
می کشانید مرد مستی را
تا بیاندازدش به بوالهوسی
آن طرف هم من و قسم هایم
یاد آن عشق داغ مردافکن
یاد اوئی که طی بشد همه عمر
سال های جوانی اش با من
دست هایش فتاده اند از کار
حس گرمی درون آن ها نیست
گیسوانش همیشه ژولیده اند
موج و طوفان میان دریا نیست
چه شد آن شوخ دختری که مدام
بابت آن شعار می دادم !؟
هی نشانش به مردمان محل
با دو صد افتخار می دادم !؟
آن نگاهی که می زدم دم از آن
می پلاسَد میان چشمی مست
روی دستان سردم این ایّام
می رود گلعذار من از دست
باز باید که عشق پاکم را
پیش او یک کمی بهانه کنم
باز باید که گیسوانش را
بنشینم کمی و شانه کنم
باز باید نگاه خودرا هم
در دو چشمش گره دو تا بزنم
وای من ... این که عین نامردیست
گر به یک عشق پشت پا بزنم
95/11/23
1022
قضاوت
سبیل قاضی ای را - چرب ، مردی نمود از سکه و دینار و درهم
که در دعوا به نفع او دهد رای و نگذارد از او یک ذره را کم
در این مورد سفارش کرد بسیار به او سوگند داد از پنج تن هم
ولی وقت قضاوت داشت قاضی طرف را بر چنین شخصی مقدم
شدیداً مرد از حکمش برآشفت چو این را دید از قاضی مُسَلَّم
چرا حق مرا ضایع نمودی مگر حق ات نشد قبلاً فراهم
جوابش داد قاضی با متانت به لحنی ساده و زیبا و محکم
به من از پنج تن سوگند دادی نشو ناراحت ای مرد مُعظَّم
ولی قبل از تو داد این مرد عاقل به من از چارده معصوم قَسَّم
95/11/26
1023
لعنت به من لعنت به تو
افتاده ام از چشم هایت مثل مردی که افتاده از حشمت درون چاه دردی که
در من مبین خودرا که چون آئینه ای تیره رویم نشسته لایهء غمبار گردی که
می خشکم از یک تشنگی در عمق یک صحرا در انتظار قطره ای از آب سردی که
می پیچم از دلواپسی هایم به خود این جا مثل صدای پیرمرد دوره گردی که
مقهور در سر در گمی مانند سربازی در سال های بی سرانجام نبردی که
یک حجم مملو از مرارت ، آه بی رحم است6 این روزگار زشت بد ترکیب زردی که
بگذار دود و دم مرا زین پس بخشکاند لعنت به من ، لعنت به تو ، لعنت به گردی که
صبح 18 اسفند 95
1024
نسل معذب
ما از نسل مردای دلمرده ایم
که تنهائی کرده است داغون شون
زنائیم که غم ها مثه سیل ها
می ریزه دمادم توی خون شون
تا چشمامونو باز کردیم هَمَش
فقط قبره و قبره و قبرسون
سیاهی فقط رنگ عشقه ، دریغ
میاد مثل بارون غم از آسمون
چه حرفای خیلی قشنگ از بهشت
به گوش تو و او و من خونده شد
ولی وای از دلخوشی های ما
که آدم ز باغ خدا رونده شد
و ما زندگی هامون از ابتدا
یکی یکی مثل جهنم شدند
گرفتند از ما بهشتامونو
خوشی های ما روز به روز کم شدند
قرار ما که اول این ها نبود
که دل های ما جملگی خون بِشَن
یه عده چو لیلی بشن این طرف
در اون ور یه عده چو مجنون بشن
یه نسل معذب هزارون سئوال
که مونده روی دستامون بی جواب
سر ِ چارراهی مُردد ، ملول
نظاره گر مرگ یه انتخاب
چه حرفای ناگفته ای بین ما
میون گلو موند و سر وا نکرد
دلامون همه داغ خورد و کسی
یه فکری به حال ِ دل ما نکرد
نمیدونم آیا غم بی کسی
سزای یه کفره که در جون ماست !؟
یا این که سزای یه ظلم بزرگ
یه عمره که در خونه مهمون ماست !؟
25 اسفند 95
1025
در باد پریشان شدن گیسوی شیرین زشت است اگر در سر فرهاد نباشد
زشت است پریشانی مو های تو در باد در خاطر یک عاشق معتاد نباشد
آرام گرفتم به خدا ، باد که آمد ای وای به من گر وزش باد نباشد
96/1/3
1026
نان بازو
یک تن فروش مسری و آلودهء این شهر یک آدم مفلوک و سرد و کاملاً بیمار
مملو از هم صحبتی با مردکی هرزه از یک هوس تا یک جنون بی شبهه برخوردار
می میرد از با هم شدن های فزون از حد بی هیچ اِبا از ناکثان هم می کند اقرار
با یک خلوص ناب ناب ناب و بی پرده با یک تن ِ مشتاق هَدی و بخشش و ایثار
له می شود له می شود وقتی که می ریزد کوه نگاهی بر تن اش پیوسته چون آوار
دنبال هر کس هر کجا هم گفت می آید تا هر کجا ، اینجا ، کرج یا اصفهان یا لار
مشتاق یک شارژی _ که بفرستی برای او مانند یک شخص رضامند و قناعتکار
دلبستهء یک لطف و یک لبخند تو هست و دلبند یک اهدائی ، آن هم یک نخ ِ سیگار
مشتاق سِلفی های بسیاری کنار تو پشت درختان یا که پنهان پشت آن دیوار
بیزار ِ از این مختلس هائی که چون زالو هِی خورده اند از خون مردم خون ِ چون خروار
او آشنا با نان بازوی خودش هست و بیگانه با صنف نجومی های مردم خوار
یک نفرت بی حد و قلبی مملو از عصیان زین مردمان زشت خوی پست و لاکردار
بس کن ، کثافتکاری این مردم و دیگر اورا به حال سرخوش و خوب خودش بگذار
96/1/11
1027
سرکار خانم حیدری
برای آن عزیز سفر کرده
می روی تنها و ما را این طرف وا می گذاری می روی و داغ ِ بی حد بر دل ما می گذاری
می روی و شوق خوبی کردنت را با متانت بعد از این در خاطرات خوب دل ها می گذاری
می روی بی آن که از ما شِکوه ای را کرده باشی از خودت یک لطف بی اندازه را جا می گذاری
چشم می پوشی خطا های چو خشم موج و آن را بر دلی با وسعت چون صحن دریا می گذاری
می روی و دختری را با تمام آرزو ها بی کس و بی مادر این جا تک و تنها می گذاری
راضی از رضوان او در روضهء رضوان از این پس با چنین رفتار های دلنشین پا می گذاری
لیکن این جا ، اشگ گرمی مثل باران از عروج ات در دو چشم اشکبار همرَهان جا می گذاری
96/1/17
1028
وصیت گرگ
وصیت کرد گرگی ... پوستم را بسوزانید وقت سوگواری
نمی خواهم رود روزی در این پوست شغال ناکِس بی بند و باری
مبادا برّه ای بیچاره و خُرد ز فکری این چنین با آه و زاری
بیافتاده به چنگال شغالی میان دره ای در کوهساری
به زَعم این که گرگش خورده ، نفرین کُند بر گرگ های بی شماری
96/2/1
1029
برای دختر خانم آقا حمید یوسفی
تو می دونی که از این جا یه روز پر می کشم آخِر(2)
از این دنیای جهل و ساکت و بیمار و سرگردون
با اون پر که به من دادی با اون بال های تو دستات
با اون اندیشه پرواز تو ابرا ، از این سامون
تو الان این جا که هستی وجودت صرف من میشه
میدونم هم که اعصابت ز دستم در بداغونه
میدونم که دلت چون سیر توی سرکه می جوشه
لبات مملو لبخنده چشات پنهونی گریونه
تموم قدرتت صرف وجود و عمر من می شه
تموم عمر و تاب و طاقت و دلبستگیت ، بانو
میدونم از تن ات در میره اون وقتی که می بینی
منو در اون ور ِ ابرا ، تموم خستگیت بانو
یه روزی عاقبت نیستی ولی اون روز با مردم
بدون روی در واسی ، خدائی حرف خواهم زد
می پوشم اشگامو وقتی که از چشمام میاد ، اما
ز روزای قشنگ آشنائی حرف خواهم زد
من اون روز راز عاشق بودنم رو فاش خواهم کرد
میگم که تو یه یار مهربونی از برام بودی
میگم ولله هم میگم در اون وقتی که تو نیستی
به مردم که تو تنها " عامل " خوشبختیام بودی(2)
تقدیم به حمید یوسفی دوست داشتنی
واسه روز معلم و مدیر دخترش خانم عامل
96/2/10
1030
زن شدی تا
در انزوای خاطرات خود شدی زن تا ... همراه با دردی که پنهان است در من تا ...
با خاطری آبستن از صد ضربت خنجر شد هر کسی با خاطر بکر تو دشمن تا ...
تو آشنا با عشوه های ممتد خویش و من مثل مردی بی هویت مست و کودن تا ...
در سینهء خالی ز مهر من دلی سنگی در یک دل پر - از هوس سرشار آهن تا ...
تو در هجوم هرزگی های نگاه من در گیر رنگی و رُژ و سرخاب و روغن تا ...
انگار تا عمق نفس هامان کسی یک ریز غرق است از فرط هوس ، در دام ِ دامن تا ...
نگذار تا در سنگلاخ عمر خود اُفتیم در یک هُبوط از مغزمان در چاه مُردن تا ...
96/2/10
1031زیر باران
شانه به شانهء او ، سر مست زیر باران فارغ ز هر نبود و هر هست زیر باران
من داشتم در آن جا در آن اوایل شب دستان گرم او را در دست زیر باران
برقی ز چشم هایم در حول و حوش مغرب از شدت مسرّت می جست زیر باران
می داد قولی و من جو گیر می شدم باز در امتداد قولش پابست زیر باران
عشقی عمیق و پیدار با دست خویش گیسو در کُنج سینهء من می بست زیر باران
وقت وداع دیدم در عین نامرادی آئینهء خیالی بشکست زیر باران
ای کاش چند ساعت می شد که در کنارش فارغ ز هر هیاهو ، بنشست زیر باران
96/2/32
1032 امید باران
خواستم لعلی از آن کان بدخشان که نشد بوسه ای زان لب شیرین و درخشان که نشد
نیتم بود به هر حیلهء ممکن بکنم رخنه در گودی آن چاه زنخدان که نشد
گفتم ار بخت نگونم مددی فرماید بزنم چنگ در آن زلف پریشان که نشد
دهم از ساده دلی یک سر بی سامان را در چنین آب و هوائی سر و سامان که نشد
گفتم این بادیهء مُرده و لم یزرع را با یمی اشگ کنم مثل گلستان که نشد
گفتمش جانی اگر خواست بدون تردید بگذرم در قدمش مدتی از جان که نشد
خارج از عهده به هر عهد کنم پشت و به عمد پشت پائی بزنم بر سر پیمان که نشد
آرزو داشت که در پهنهء دریا بشود ابر امید من آبستن باران که نشد
96/1/25
1033
کم محلی
توی زندگیم حس خوبی دارم
در اون وقتی که یاد تو با منه
صدای نفس هاتو من دوست دارم
به جونم نفس هات شرر می زنه
خدائی دلم خیلی تنگه واسه ت
نگو که تو در فکر من نیستی
بگو که منو دوست داری و هم
روی عهد و قولت تو وا میستی
نگو که یه نامرده تو زندگیت
که چن سالی میشه تو رو دوست داره
نگو ؛ گفته که جونشو ، عمرشو
سر راه خوشبختیات میذاره
من آخر خودم رو یه روز می کُشم
دیگه با دروغات منو خر نکن
تو رو جون هرکی که دوستش داری
بیا حالمو دیگه بد تر نکن
بیا و تو رو جون اون مادرت
دلم رو نذار بیش ازین خون بشه
رو اعصاب من بیش ازین راه نرو
روانم نذار در به داغون بشه
بیا و نذار من دهن وا کنم
با نفرین من در بداغون میشی
تو آخِر یه روزی همین روز ها
ازین کم محلّی پشیمون میشی
سوم اردیبهشت 96
1034 گردو و چنار از شهریار
گفت با طعنه منبری به چنار: سرفرازی چه میکنی؟ بی بار!
نه مگر ننگ هر درختی تو؟ کز شما ساختند چوبه دار!
پس بر آشفت آن درخت دلیر، رو به منبر چنین نمود اخطار؛
گفت: گر منبر تو فایده داشت، کـار مردم نمی کشید به دار !
شهریار
درخت گردوئی با طعنه می گفت ز محکم بودن خود با چناری
که از من منبری سازند و از تو ز سستی فزون از بیش ، داری
بگفتش فتنه ها از توست بدبخت و زین کبر و غروری که تو داری
ز منبر فتنه ها گر بر نمی خواست کجا می شد چناری چوب داری
6 اردیبهشت 96
1035
ساپورتولوژی
Supportology
هی انعکاس خنده هاشون پشت همدیگه
مخلوط با یک رِخوَته در پُک به یک قلیون
انگار حجم یک تمدن داره می ریزه
با یک پک ِ قلیونشون در جون شون توو خون ...
در اختلاطی بی مهابا با دَم و دود و ...
همراه با آقا پسر های " مِگان " دارَن
مملوّ ِ از سرمستی و رویا و تخدیرن
از عشق هائی کاذب و بیهوده سرشارَن
ساپورتاشون پیوسته و پیدار می گویند
ما حجم تن های نهان ِ توی زنجیریم
در خواهش از صد ها نگاه لخت مادر زاد
با یک نبود خواهش مردونه می میریم
آن وَر سیاهی ها براشون رنگ عشقی نیست
چادر حجابی مُضحک و سرسخت و اجباری است
بیزار از زن های چادر بر سر ِ این شهر
محدود بودن هایشان از روی ناچاری است
در پیش چشمائی که پُف کرده است از " رِیمل "
چادر ملاک تلخ اُمُّل بودنه ، والله
امروزه سرشار از حیا هر دختری باشه
شرم و حیاش یک شاخه از خُل بودنه ، والله
هی غافل از اون ها که با جون میگذرند از خود
غافل از اون هائی که " رفتن روی مین ها "ین
هی در پی " سِلفی " گرفتن های اون جوری !
با " مهوش " و " مَهلا " و با " مونا " و " مینا "ین
این هم یه نوعی دیگه از بیماری و فقره
فقری که توی جِلد خیلی آدما رفته ...
فقری که داره می کُشه یک ریز این نَسلو
نسلی که خیلی وقته رو به قهقرا رفته ...
96/3/6
ساعت 6 صبح اولین روز ماه رمضان
1037
غرور سارا
1 - فاعلن مفاعیلن ، فاعلن مفاعیلن
2 - همانطور که پیداست ردیف شعر " سارا " هست ولی می توان به جای سارا هر نام زنانهء دو سیلابی دیگری را قرار داد
مثل زهرا ، فاطی ، نرگس ، شهلا ، مینا ، مهلا ، فخری
ساغر ، زیبا ، رویا ، شیرین ، سادات و ...
داری از دو چشم من دور می شوی سارا شاید از تماشا ، رنجور می شوی سارا
بی حساب شیرینی چون عسل ولی گاهی با تمام شیرینی شور می شوی سارا
من بدون هر شیله پیله ام ولی گوئی تو پر از دغا و منظور می شوی سارا
هر زمان نیازم را می کنم بیان ، فوراً با دو صد هزار عشوه جور می شوی سارا
هر زمان دو چشم من می خورد به رخسارت در میان چادر مستور می شوی سارا
مثل دست و گوش ، از من دین و دل به هم دوزی عاقبت چو بهرام گور می شوی سارا
حدس می زنم داری بعد از این برای من با تمام خوبی مغرور می شوی سارا
عاقبت نمیدانم شاید از سوی شخصی بهر قتل چون من مامور می شوی سارا
هان بِدان کمی صحبت ، بوسه ای ، لبی ، چیزی ... با چنین سخاوت ماجور می شوی سارا
12 خرداد 96
1038
نسل سرگردان
دلگیر از پس رفتن ِ یک نسل سرگردون
در واپسین روزای تلخ فکر و اندیشه
در یک کویر خشک و داغ و عاری از بودن
مثل درختائی که می خشکند از ریشه
باید بِری توی نخ اون آدمائی که ...
سرشار از دلشوره و بیماری و دردن
می میرن امّا با تموم نامرادی ها
از عهد و پیمونی که بستن بر نمی گردن
این ها تموم هستیاشون رو نشستند و ...
پای وجود آدما و مُلک و دین ریختن
با هر چی نامردونگی بود از همون اول
مردونه ایستادند و با اون ها درآمیختن
چشماشونو بستن به روی خیلی از چیزا
تو سینه هاشون جای ترکش خوردنا مونده
هر کی که هم درد ِ دل این آدما بوده
آثار یک جنگو به روی چهره شون خونده
این نسل سرگردون بقایای همون نَسله
نسلی که داره رو به سوی قهقرا میره
نسلی که سرخود گشته و بیگانه با هرچی
تنهای تنها بی خدا با ناخدا میره
سر ها همه پائینه و توو لاک خود هستن
چون گوسفندائی که مقصد رو نمی فَهمن
یا خیلیاشون دشمن و بیگانه با خویشن
مَنگند و فرق خوب با بد رو نمی فهمن
داریم از این خودباوری هامون جدا می شیم
مستیم و می خونیم آهنگ تباهی رو
دلشوره داریم از شبای تیره امّا هی
رو چشمامون هشتیم قدم های سیاهی رو
دستی میگن روزی میاد از آستین بیرون
باید یه دستی غیر از این دستای ما باشه
این دست هم میشه دوای نسل سرگردون
باید در اون یک گرمیه بی انتها باشه
96/3/15
1040
تعویذ برای چشم زخم
مرا بد جور خامم کرده چشم مست مخمورش امان از دست چشمان خمار و سخت مغرورش
به درگاه خدایم می برم از شوق بیش از حد پناه از آن نگاه نافذ و چشمان مخمورش
بدون شک به طوفان بلائی می شـود مُنجَر نسیمی گر فتد این روز ها در طُرَهء بورَش
به ناکامی شدم غرق شگفتی و نمی دانم کدامین دست غارتگر به قتلم کرده مامورش
نمی دانم چرا در بین عاشق های این عالم رسیده بر من بیمار و زار و ناتوان زورش
به رَغم جهد بی پایان خود آخر نفهمیدم چه بود از این همه ناز و ادا و عشوه منظورش
در این فکرم که روزی آید و با چشم خود بیند نه از بهرام آثاری به جا مانده است و نه گورش
به جان بچه ام قـسّم ، ولی پیوسته می گویم خداوندا بدار از چشم زخم دشمنان دورش
24 خرداد 1394
96/3/12
ساعت 2 صبح
1041
شنیدم زنی واسهء این که روحانی رئیس جمهور بشه چهارده میلیون صلوات نذر کرده بود !!!
جان من ، من نگفته ام همه تان
بلکه خیلی زیاد از این زن ها ...!
خانم ... ، این ها که گفته ام هستند
جاهلانی شبیه ِ کودن ها
خانم این ورد ِ بی در و پیکر
این که ملیونی است و بر لب توست
این که پیوسته می شود تکرار
نان و آب ِ زبان هر شب توست
این دعائی که می کنی کفر و
از دعا های سخت شیطانیست
ارتباطی به دین ندارد که ...
شبحی تیره از مسلمانیست
کار و باری مگر نداری تو
بچه ای ، شوهری ، غمی ، دردی ...!؟
کاش گاهی ذلیل می مُردی
لیکن این کار را نمی کردی
این خودش اوج جاهلیت یک قرن
با دعا می شود بهشتی بود
خیلی از ختم های این جوری
کلّ ِ آن صورتی ز زشتی بود
آخِر این جا میان کلّهء ما
بی تعارف جوی از ایمان نیست
همه دیدند در عمل هامان
ذره ای ، قطره ای عمل به قرآن نیست ...
آن طرف در مقابل چشمت
دختری " رُژ " و " آینه " در دست
باز داری به چشم می بینی
در پی ِ "داف" و "شال" و "ریمل" مست
وای از این چشم ها که ، مانتو ها
حجم یک تن درونشان آوار
جِلوِه گر گشته در نگاهی مست
وای از این تن ...! ، " پراید صندوق دار " !
زیر لب های سرخ و گُندهء او
می شود یک ژل ِ عَفَن تزریق
باز با " ساکشن ِ لیپو " ، چربی
شده از دور یک شکم تفریق
بی تعارف جهنمی هستیم
مثل این که من و تو هر دوی مان
این که اوج جمود و بدبختی است ...!
پس کجا رفته کاه با جوی مان !؟
نفس از سینه ام دگر نمی آید
آخ از این نسل ، نسل بی سامان
ما خدایا ...! ، کجای این قرن ایم !؟
وای از این درد های بی درمان ...!
شاید اصلاً ... برای من ، تو و او
این زمان درس بهتری دارید
بهر اغوای چون منی کودن
سیب های سرخ دیگری دارید ...!
96/3/21
1042
ای خدای مظلوم.....
آه ای خدای من خدای آسمان ها
گاهی به حالت می نشینم با غمی سخت
گاهی ز اغماض تو بر این بنده هایت
می گریم از کار تو و انسان بدبخت
گاهی مواقع عمق مظلومیت ات را
می مویم از دردی گرانمقدار ، ناچار
غم های اغماض تو و پوشیدن چشم
در سینه ام ای وای می گردد تلمبار
دیشب نشستم تا سحر یک ریز و پیدار
در عمق تنهائی برایت گریه کردم
از ناسپاسی های زشت و بی قواره
تا کرده های بنده هایت گریه کردم
دیدم که بعضی وقت ها درد دلت را
می خواهی از ابلیس هم مخفی بماند
شاید بخواهی کفر این نابندگانت
از چشم شیطان بیش و کم مخفی بماند
ما بنده های جور واجور تو انگار
همسایه های خوب شیطان رجیمیم
گفتی صراط المستقیمت چیست ، امّا
ما ها عدوی این صراط المستقیمیم
گویند آخِر رحمت بی منتهایت
روز قیامت می شود بی شک فراگیر
ای وای اگر ما ها ز عصیانت نسوزیم
وانجا عذاب ناکِسان افتد به تاخیر
تکلیف خونخواران عالم ای خدا چیست !؟
آن ها که خون خلق را در شیشه کردند
آن ها که ناحق ، حق مردم را ربودند
آن ها که خوی ناکِسی را پیشه کردند
باید نبخشی هیچ یک زین ناکِسان را
گر از تو روزی ذره ای بخشش بخواهند
گر بعد از این خیل جنایات بشر سوز
روزی از آن مظلوم ها پوزش بخواهند
من جای تو بر مَسنَدت گر می نشستم
این مردمان زشت خوی پر کَلَک را
می ریختم در دیگ های پر ز آتش
تا پر کنم از خشم خود گوش فلک را
باید که خیلی ها در این آتش بسوزند
آتش به حق یک عامل تطهیر زیباست
بگذار هر شخص گنهکاری بسوزد
قهر تو بر این پاک گشتن ها فریباست
شاید که در دنیای دیگر بنده هایت
چون خیره سر ها هیچگه عاصی نگردند
شاید مودب گوشه ای ساکت نشستند
دیدی که با تو در همین دنیا چه کردند... !!؟؟
21 تیرماه 96
1043 برای نابغه ریاضی
رفتی و نخواهم که ببینم تو در این راه با دست اجل مرد مسافر شده باشی !
بندیم به گیسوی تو ، ما مسئله داران باید که در این راه تو مُبصِر شده باشی !
در کشور من سنگ ول و سگ همه بسته است ای کاش به این مسئله کافر شده باشی !
28 تیر ماه 96
1044
غرور
کشاورزی مشغول پاشیدن بذر بود، ثروتمند مغروری به او رسید و با تکبر گفت:
بکار، که از تو کاشتن است و از ما خوردن!
کشاورز نگاه معناداری به او انداخت و گفت:
دارم یونجه میکارم...
به دهقانی فداکاری چنین گفت به وقت کشت با دهقان چنین گفت
به دهقانی به وقت کاشتن گفت جوان احمقی هتّاک و مغرور
برای ما بکار ای پیر مفلوک که تا در تن توانی داری و زور
بگفتش یونجه می کارم ... جواَنک ندارم غیر کشت یونجه منظور
96/4/29
1046
آخِرای یک جنون
گفتی که بعضی وقت ها ، حسی درونم نیس
گفتی که می بینم دلم تو خونه مون تنگه
هی پیله کردی که یه جوری داخل ِ کارات
چیزائی پیدا میشه که یه جایی می لنگه
هُرم نفس هاتو اَزَت انگار می گیرَن
یا بچه هات هی میزنن ساز مخالف رو
هر جور میای جمعش کنی آخِر یکی یکی
سر می دهند یک ریز آواز مخالف رو
بعضی مواقع میشه که در عمق ناچاری
فِک می کنی این بچه ها از نسل تو نیستن
مستاصلی ، درمونده ای ، در ها به روت بسته س
می بینی که توو روی تو چون کوه وامیستن
هر جور میای راضی کنی عمق وجودت رو
می بینی که عقلت نمیده قد به هیچ جائی
حتی در اعماق رگات یه ذره نائی نیس
حتی جلوی راهتو اصلاً نمی پائی
اینا به هر در میزنن تا بلکه یک ساعت
ارضا کنن دور از دو چشم ما خوداشون رو
حتی شده در خیلی از وقتا دروغ گفتن
دادن به یک هِل حرمت ِ حتّی خداشون رو
ما مادرامون رفتن از پیش دو چشم ما
بابا هامون چشماشونو از زندگی بستن
اونا صفای زندگی های ما رو بُردن
از زندگی هائی که خالی از صفاست خسته ن
هی ناله سر میدیم در این اوضاع نامیزون
صلح و صفاها بود فقط مال قدیمی ها
هی با دریغ و درد و افسوس و دلی چرکین
زار می زنیم پیدار : خوشحال قدیمی ها
************
بَسِّه دیگه این حرف و نقلا واسه مون خوب نیس
با این فشار خون دیگه بَسِّه تمومش کن
داریم تماماً رو به سوی قهقرا میریم
تا آخِرای یک جنون ، بَسِّه تمومش کن
سوم مرداد ماه 96
1047 برای بهرام حجتی
یک حجم سنگین از هزاران درد بی درمان در عمق قلبم میشود چون حجم یک آوار
از یک وقار ناب در اعماق چشمانش همراه با حِلمی گران در سینه برخوردار
یک عشق خالص ، بی ریا ، بی انتظار از من با وی دمادم همنشین در حد یک ایثار
این روز ها دارد به شکل تلخ دل کندن در خاطر اندوهگینم می شود بیدار
یک بار دیگر زیر لب می خوانَمَش : بهرام بدرود ای محبوب من در آخرین دیدار
15 مرداد ماه 96
مستفعلن مستفعلن مستفعلن فاعل
1048
آخه بذار من یه کمی توی خودم باشم
یه عده توی خونه هاشون لقمه ای نون نیس
شب ها سراشون هشته میشه گُشته بر بالین
توی رگاشون یک نشون از ذره ای جون نیس
یه عده فارغ از تموم دردای عالم
پیمونه هاشون از هزاران کوفت لبریزه
پیش اونا خاکسترا شمش طلا می شه
هوش و حواساشون واسه نامردیا تیزه
توو خونه هاشون پر ز ویسکی های جور واجور
بعد از دو تا گیلاس ویسکی ، پسته می چسبه
ودکای عالی از همون ودکای پاریسی
اونی که یه برچسب ، روی شیشه اش نصبه
فارغ از اون ظلما که رفته بر سر ِ مردم
دل های اونا عاری از درد و غم و خونه
مثل مرفه های بی ادراک و بی دردَن
توو سینه هاشون غصه ها اصلن نمی مونه
رنگ لباساشون همه ش با کفش شون جوره
یک عطر ناب ِ ناب ِ ناب ِ ناب کم دارَن
تووی کلاس آخرین مُد های این قرن ان
یک خاطر آسودهء بی تاب کم دارَن
فریاد کردم صد کَرَت نه ، که هزارون بار
ولله ما در حالتی آشفته می میریم
تا سِت نشه این رنگ های بی در و پیکر
دیوونه می شیم و اَصَن آروم نمی گیریم !!
صد وای ازین حس های پست و زشت و سرگردون
ما بی تعارف توی این ست کَردنا موندیم
با چشم و هم چشمی که در دنیای مُد داریم
لطف و صفا و غیرتو از ذاتمون روندیم
ما غیرتامون در خزان زندگی هستند
مثل درختائی که می خشکند از ریشه
با یک چنین وضعی بدون شک و تردیدی
ما یا سزاوار تبر هستیم یا تیشه
یه کم بذار این روز های آخِر ِ عمری
توو سینهء وامونده ام درد خودم باشه
شاید کمی آرامشای رفته برگرده
قلبم جدا شاید ز کوهی درد و غم باشه
18 مرداد ماه 96
1049
قلمی شده است
مرگ جنین
دیشب انگار در اوائل شب
حس یک درد گنگ و وهم آلود
باز هم غصه ای توان فرسا
میهمان نخواندهء او بود
حسّی آن جا چه خوب می فهمید
درد زن را کنار آن دیوار
لَه لَهی پس درآمد عطَشی
هِی برای یک پُک ِ سیگار
بعد ِ یک عمر ، دکتر و دارو
مست خواب است و گیج و افسرده
گوئیا که بچه اش دیشب1
در دلش وقت صبحدم مُرده
کاش جنس بچه هامان را
دستگاه ها نشان نمی دادند
هِی سونو های رشد ، اجباراً
سوژه دست این و آن نمی دادند
گُر گرفتن ز بعد ِ این همه عمر
بوی گندی به مثل یائسه گی
فکر مامو گرافی و غربال
رَعشه های بلند دلزدگی
باز هم فکر کاشتن گونه
روی رُخ های رنگ و رو رفته
بی تفاوت شدن به حیثیت
بی خیال این که آبرو رفته
هِی مداوای درد با هورمون
یا مداوم دراژه های تکراری
شیوه های زندگی کردن
فکر درمان به وقت بیماری
وقت و بی وقت مصرف اُمِگا
توده های سینه بد خیم اند
فکر یک مرگ ، مرگ تدریجی
زندگی ها اسیر ترحیم اند
فکر میکاپ و نحوهء شینیون
فکر رنگ مِش است و در خط لب
فکر ساپورت و مانتو و پروتز
در تمنّای یک هوس همه شب
دیشب انگار در اوائل شب
حس یک درد گنگ و وهم آلود
باز کوه غمی توان فرسا
میهمان نخواندهء او بود ...
95/1/10
1050
بداهه چهارشنبه
مثل آن سرو قد غالیه رخسار کجاست !؟ بسته مو تا به کمر ، شوخ و سبکبار کجاست !؟
آن پریچهره که احسان و سخا و کَرَمش بود افزون ِ ز اندازه و معیار کجاست !؟
هر که در شهر نشد عاشق او ، فاش بگو تازه مثل من ِ بی قید و گنهکار کجاست !؟
پرسم از دلشدگان گرچه که خود گمراهند منزل دلبر دُردی کش عیّار کجاست !؟
همه از شحنه و مفتی پی او می گردند این که پیداست ولی غایب از انظار کجاست !؟
شیخ و داروغه و حاکم همه گمراه ره اند در چنین شهر بگو آدم هشیار کجاست !؟
آمد و رفت و خلایق همه مدهوش شدند آن که تا حال نشد سرخوش و خمّار کجاست !؟
سرّش از پرده برون گشت و به مانند شهاب کس نپرسید که این معدن اسرار کجاست !؟
95/10/7
1051
فعولن فعولن فعولن فعل
کفر های خالصانه
اندیشه ای از حسین پناهی
خدایا ببین سقفای خونه مون
ز بارون داره چکّ و چک می کُنه
زنم رو ببین گوشهء این اتاق
نشسته به آوار ، فِک می کنه
تو خسته نمی شی ببینی خودت
که این خونه ها رو به ویرانی اند !؟
ولیکن ببینی مساجد همَش
به دستای ما رو به عمرانی اند
خدایا مگه حج همسایه مون
که میگه یهوئی نصیبم شده
قبوله که میگه با ریب و ریا
خدا تازگی ها حبیبم شده
خدایا تو خسته نمی شی تماشا کنی
رفیقات چه رخسار خوبی دارَن !؟
توی صورتا ریش و پشم اَن ، ولی
کلاه گشادی سرت میذارَن !!!
اگه دوست بی ریش و تسبیح میخوای
خدایا میون رفیقات مائیم
عبائی نداریم و عمّامه ای
ولی چاکریم و خاطر خوات مائیم
خدایا نگو پارتی بازی داره
به عرش خدائیت هم می رسه
نگو طاقت تو داره طاق میشه
نگو حرف نزن ، دیگه بس کن ، بَسِه
خدایا نمیآد پس از این دیگه
خلوص چنین امّتی باورم
به اخلاص بعضی از این بنده هات
به ذات خدائیت قسم ، کافرم
96/5/18
فاعلاتن مفاعلن فعلن
مرگ بی
نرم و آرام و بی صدا بگذشت
قلبش از درد بی کسی لبریز
فکر بابای پیر مردش بود
عصر سرد و گرفتهء پائیز
آتش و دود و سوزش و آوار
حجم یک عمر داغ و نابسامانی
رشته هائی که می برید؟ از هم
دیشب از بس نشست و زار گریست
چشم او تا سحر نرفت به هم
اوج دلشورگی سراپایش
در دلش اضطراب ها مبهم
پدرم ... وای اگر رود از دست
ای خدا رحم کن به چشم ترم
من چه خاکی بریزم از غم او
در چنین حال بی پدر شدن به سرم
وای من زیر پاره آهن ها
زآتشی بود یک نشانی او
دست و پای لهیده ای هم بود
حاکی از اوج جانفشانی او
1050
بسی بیچاره ام کرده است طرز دلبری هایت هزاران فتنه داری در پس ِ خوش منظری هایت
چه امیدی است از فتانهء طغیان گر ای خودسر که صد ها فتنه بر پا کرده است این خودسری هایت
چه خوش آن روزگاران پر از عشق و امیدی که برای من تنوع داشت رنگ روسری هایت
بدان حدی روانم را پریشان کرده رفتارت که سودی هم نمی بخشد روان درمان گری هایت
گرفتی سرسری هر جا وفور التماسم را به نابودی کشانیدم وفور سرسری هایت
من ِ ابله چه خوش باور به دامی چون تو افتادم از این بد عهدی بی حد و این افسونگری هایت
به خود گفتم هزاران دفعه بی چون و چرا ، ابله ندارد هیچ توفیری دگر خوش باوری هایت
ز عاشق بودن خود می کنی نادم به هر صورت پریرویان عاشق را تو با غم پروری هایت
گرانسنگی نکن در دکهء عشاق سودائی که تار و مار می گردند از آن جا مشتری هایت
بیا بردار دست از دلبری شاید که بعد از این ببخشاید خدا قدری تو را با کافری هایت
20 مرداد ماه 96
1051
برای شهید محسن
آری فرو می بست چشمان تَرَش را وقتی که می داد از برای حق سرش را
ای وای من ... آن جا نبودی تا ببینی هُرم نفس های عمیق آخِرش را
دیدم که دارد ... تو و تنها می گذارد در رفتن غمبار خود همسنگرش را
ام المصائب بود و آن دُر دانه می هَشت در دست هایش دست های همسرش را
می داد در راه خدایش مادری هم یک نوگُل نشکفته امّا پَرپَرش را
17 شهریور 96
1052
برای بی نمازی هایمان
تنها خروسی بود که صبح نمازش را خواند
من خواب بودم
تو خواب بودی
خواهرم هم ناخن هایش لاک داشت و نمی توانست وضو بگیرد
اون خواهرم هم عادت ماهیانه داشت
خودش رقصید و در آن پایکوبی مرا هم با خودش بسیار رقصاند
در آن شب تا سحر پیدار و یک ریز برای رقص من هم پای کوباند
ولی وقت سحر در چشم من خواب به هنگام نماز صبح افشاند
دو چشم خستهء من چون همیشه درون خواب و سرمستی فرو ماند
یگانه دخترم با عذر لاکی که روی ناخن اش هر روز بنشاند
بسی پرت و پلا در بی نمازی در آن خواب خوش خود بر زبان راند
زن ِ من هم در عذری ماهیانه تن اش را در میان خواب خاراند
ولی تنها خروس ما در این جمع به روی عهد و میثاق خودش ماند
که هنگام سحرگه تک و تنها نمازش را میان مرغ ها خواند
96/01/10
1053
برای آقای فرهادی
به نام خداوند جان و جهان خدای ز مادر بسی مهربان
خدای عزیز و کریم و رحیم ودود و غفور و علیم و حکیم
شما ای ز خوبان فرهیخته به فهم و درایت بیامیخته
ای اهل ادب جمله از خاصًان ز من هم نیوشید این داستان
عزیزان بزرگان هنر پیشگان ز مرد و زن و خُرد و پیر و جوان
کنم دعوتی از شما انجمن کلامی ز من بشنوید و سخن
که شاید به درد شما هم خورد و روح شما هم از آن حظّ بَرَد
چه خوش گفته آن احمد پاکزاد که هر کس کند فهم آن زنده باد
که من بعثتم بهر خُلق خوش است هر آن کس عمل کرد او دلخوش است
به جز حق نباید که پیمود راه که انسان شناسد بدو ره ز چاه
به مردم نکوئی نمودن رواست جز این نیست در زندگی راه راست
و امّا بیا با من این داستان کمی بشنو آن را از اعماق جان
96/1/28
1054
عشق های دروغکی
باز شب مرد قصه هایش را
بار دیگر چه خوب می سازد
بعد از این هم حواس من جمع است
که چطور عشق رنگ می بازد
درد های نگفته ای دارم
نکته هایم فراتر از دردند
روز های عاشقی ای وای
بعد از این ها که بر نمی گردند
خواب شب را دوباره بر چیده است
بغض های شکسته توی گلو
جرعه هائی پر از فشار عطش
خفته در انتظار توی سبو
باز هم عرق خوری تا صبح
توی کوچه ها مست و لایعقل
بی خیال تمام سختی ها
مشکلاتی که بوده لاینحل
گوش هائی که باز پر شده اند
در فراغی میان خاموشی
از تمنا ادا در آوردن
شعر هائی پر از هماغوشی
باز دارد دروغ می گوید
دیگر از عاشقی سخن نمی رانم
حرف هایش برای من شعر است
شعر او را چه خوب می خوانم ... !
گور بابای هر چه عشق است و
عاشقانی که از شعار پُرند
خاک عالم همیشه هم به سر
عشق های دروغکی بکنند
6 صبح 96/2/5
1055
عقل زبون
آن دلبر مهپاره که دینم به کف اش بود جان و دل من بسته به شوق و شعفش بود
آن شوخ که مجموعهء طنّازی و فتنه یک جای فرو هشته در عمق صدفش بود
از یمن وجود کمری بود که رقص اش حاصل ز نوای نی و طنبور و دفش بود
دل بردن از همچو من ِ بی سر و پائی انگار تمنّای دل منحرفش بود
من یک تنه در این طرف عرصه و او هم یک ایل کمر بسته به فرمان ، طرفش بود
امّا چه کنم عاشقکی زار و پریشان انگار در این معرکه تنها هدفش بود
دانی که شهاب از چه به دنبال وی افتاد چون برّهء نوپای که فکر علفش بود
دل دادن و یک پارچه در دام شدن هم از عقل زبون و خِرَد بی شرفش بود
96/02/29
یک عمر پی ِ سیطرهء ناخلفش بود عمری دل من در صدف ناخلفش بود
1056
برای عفاف
زمونه مون تازگیا بد شدس از سرمون صد وجب آب رد شدس
زندگیامون همگی خرابس اوضاعمون مث کفی روی آبش
دردا بیخ خرامونو گرفته س جلوی دست و پامونو گرفته س
دردای ما که یکی و دو تا نیست تازه واسه ای دردامون دوا نیست
ما دردامون دردای بی جواب اند دردای بی حساب و بی کتاب اند
تموم عشقای ئی دوره احساسیه عشقای قارا کشکی و ماسیه
احساس اگه به جای عقل بشینه چشم آدم حقایقو نبینه
یه چیز بگم : فضا های مجازی همش شده فضای قرتی بازی
فضا همش فضای عاشقونه است عاشقی ام کار دل دیوونه است
با عکس و با مطلب عاشقونه دل می گیره بیخودکی بهونه
اینم خودش یه نوعی معتادیه واسه جوونا اصل آزادیه
بعضی از این قماش و این جوونا افتاده ان بیخود سر زبون ها
صب که میان از خونه هاشون بیرون جم می خوره تا شوم سر و گوششون
وقتی تو خونه این جوری بار میان تو جامعه هی قر و اطوار میان
حجاب که هیچ چی مطلقا ندارن به هیچ بنی بشر وفا ندارن
فک می کنن که باید آزاد باشن بی خودکی همی طوری شاد باشن
حالا که حرف من روی عفافه شفافه و بی پرده هست و صافه
بذار که یک نکته رو گوشزد کنم رابطه تو با قرتیا بد کنم
هندز فریتو از تو گوش ات در بیار یه خورده وقت رو حرفای من بذار
عفاف عزیزم با حجاب فرق داره با چادر و بند و نقاب فرق داره
حجاب فقط پوشش و ستر تنه عفاف حیا و پاکی یک زنه
به شخص زن هم اختصاص نداره ربطی به تیپ و فرد خاص نداره
نمیشه گفت با حجابا عفیفن اونا که با حجاب هست شریفن
ولی یه حرفی رو میشه پذیرفت میشه به هر کسی ای حرفا رو گفت
که آدما عفیف ، با حجابن وقاراشون بی حدّ و بی حسابن
اصل عفاف پای پدر مادره بعد اونا به گردن شوهره
امروز اگه خوب که نگاه بکنی ج وونا رو جور دیگه می بینی
دخترامون توی خیابون ول اند از هدف زندگی شون غافل اند
خیلی از ِ این دخترا مانکن ان واسهء پول ای کارا رو می کنن
بدون کفش و مانتو و روسری چطور می تونه بکنه دلبری
زلف که بدون شینیون نمیشه آدم که بی لعاب جوون نمیشه
دختری که عاشق آرایشه جاش بعضی وقتا تو توالت میشه
واسه مژه تاب و قرار نداره رو ناخوناش تازه ناخون میکاره
با پروتز رو گونه ، لُپ می کاره یا این که ژل زیر لباش می ذاره
تازه واسه یک تن شُشته روفته به فکر لیپو ساکشن اش می افته
با صد هزار تو قر جور و واجور دو تو جوون رو بندازن توی تور
زنای ما خیلیا این جورین خیلیاشون دودی و وافورین
فکر می کنن زندگی این جوریه هر کی ای جورکی بشه حوریه
تازگیا شلوار پاره مدّه لباس زشت و بد قواره مُدّه
افتاده ان جوونای این زمون با سنگ پا به زانو شلواراشون
این رو خدا میگه : در اوج ثروت انداخته ان خوداشونو تو نکبت
فقیرای ما دیگه غم ندارن خدا رو شکر ز لختی کم ندارن
دختر باید مثل یه خاتون باشه توی صدف یه دُر مکنون باشه
هر چی که دست نیافتنی تر باشی پیش این آدما عزیز تر می شی
ارزش تو بالاتر از ای حرفاس ای ارزشو خدا خودش واس تو خواس
مردا اگه آسون به دست بیارن به آسونی اونم کنار میذارن
چشم آدم همش به چیز پاکه واسه به دست آوردنش هلاکه
او لاتاشون که خیلی ام نامردن دنبال دختر نجیب میگردن
مردا باید واسهء تو بجنگن حتی اوناشون که خرند و خنگن
ولی زیاد یه مردو خسته نکن زندونی شم تو جای بسته نکن
درسته که ما مردا بی بخاریم از روزگار دمارو در میآریم
مردا اگه زنا محل نذارن بابا زنو پیش چشاش میارن
عفتمون تموم دنیامونه تموم عالم اینو خوب می دونه
96/4/10
1057عید سعید غدیر پیروان راستین حضرتش مبارک باد
دلبرا این دهن تنگ مبارک بادت وین سر و دوش و عذاری که خدایت دادت
با چنین حُسن و ملاحت که خودش موهبتی است عیدی بچه گداها نرود از یادت ...!
شُکر این لعل لب و حُسن عِذار و سر ِ مست گشته واجب همهء عمر سراسر شادت
گر نباشد که دهد جام می ات دختر رَز چه کسی می کند از بند خِرَد آزادت
رخنه هرگز نکند حیلهء ناپاک عدو در چنین زلف و رُخ و طلعت مادرزادت
دارم امّید که از دست خزان دور افتد این سر و دوش و عِذار و قد چون شمشادت
مثل حافظ مده از دست خود این کشتی نوح ورنه امواج ، شهابا بِکَنَد بنیادت
16 شهریور96
1059
دست رد مرا
فاعل مفاعلن فعلاتن مفاعلن
فاعل مفاعلن فعلاتن مفاعلن
غمگین نی ام که خلق شمارند بد مرا نزدیک می کند به خدا دست رد مرا
" صائب اصفهانی "
در کوی یار اگر گذری اوفتد مرا گویم جفا گذشته ز مقدار و حد مرا
هرگز بدی نکردم و ای وای می رسد آخِر چرا ز دست تو ای دوست بد مرا
از داغ سخت و سوزش هجران گریز نیست از شش جهت چو جور و جفا می رسد مرا
گویم فغان و آه فراوان و بی دریغ زین رنج بی مری که جفا می دهد مرا
بی شبهه چرخ کج نرود بر مراد ما از بس که کُشته است مدام از حسد مرا
دست رَدَم به سینه زد و نیک واقفم آخِر به خاک می کشد این دست رد مرا
خلقی به چشم خویش ببینند عاقبت روزی که پس زند ز یمی غم لَحَد مرا
بس کن شهاب شکوه ز دلبر که عاقبت هجرش به سوی مرگ و فنا می بَرَد مرا
96/6/28
1060
نگو جون ، نگو جون ، نگو جون ، بَسه
از این حرفا حالم به هم میخوره
واسه این دروغات نفس های من
توی سینهء من داره می بُره
دیگه آرزو ها سرابه واسَم
دل من تو سینَم یه زندونیه
دیگه دشمنه خاطراتم باهات
باهات گریه هام دشمنی خونیه
به من بعد از این ها عزیزم نگو
تو حرفات هَمَش مفت و بی ارزشه
نگو که الهی فدای تو شم
داره این فریبات منو می کُشه
می دونم دلت پیش یکی دیگه س
او که زندگیمو به آتیش کشوند
او که با تو بودن رو از من گرفت
همون که تو اتیش دلم رو سوزوند
تو فردا قیومت جوابت چیه !؟
جواب دلم رو چی دار بدی !؟
تو که هر چی خواستی به من گفتی و ...
به من این قَد ِ حرف ناحق زدی
منو با خودم تک و تنهام بذار
دیگه بعد از این هر چی میخواد بشه
نبودت با بودت واسَم یکیه
واسَم زندگی پست و بی ارزشه
2مهر96
1061
حسین جان
به خوبی میدونم که این آدما
تو رو می شِناسَن همه ، مرد و زن
همون روز که دیدن تو دشت بلا
بمیرم تو رو بی سر و بی کفن
دیدن اومدی بندا رو وا کنی
تو با کربلا رفتن از پای ما
شدی غرق در خون که روشن بشه
چراغی سر ِ راه فردای ما
تو اونی هَسی که توی کربلا
غریبونه هستی و جونش رو داد
با چشمای پر اشک و با خون خود
زن و بچه و خانمونش رو داد
من این گوشه بی این که اشگم بیاد
فقط مونده ام هاج و واج ، چی بگم
بدون وجود غم و غصه ای
گناهی که دادیم رواج ، چی بگم
حسین جون بیا و به ما یاد بده
چطور این گناهامونو کم کنیم !؟
و این نَفس لامذهب سرکِشو
بگو از چه راهی ما آدم کنیم !؟
رگ غیرتای ما خوابه هنوز
شعوری هنوز در وجود ما نیس
هنوز مغزامون سرد و یخ بسته ان
یه ذرّه توی دستامون گرما نیس
هنوز مثل طبلای توی عزات
وجود ما طبلای تو خالی اَن
هنوز عقلای سرد و یخ بسته مون
توی مغزای پوک و پوشالی ان
هنوز نذریامون روی دستامون
تو سطلای آشغال گندونده شد
ولیکن زنی واسهء بچه هاش
با دستای خالی ز در رونده شد
تو رو قسّم ات میدم آقای من
بیا مرهمی روی زخما بذار
بدی های ما رو ، به روی خودت
تو رو جون جدّت اصلن نیار
به مردم توی روضه هات خواهشاً
بگو حُرمَتا رو رعایت کنن
بگو آبرو ها باید حفظ بِشَه
بگو از یتیما حمایت کنن
بگو انتظار من از آدما
فقط گریه و اشگ و زاری که نیس ...
من آزادگی رو زیاد دوس دارم
هدف خفت و درد و خواری که نیس ...
شهاب نجف آبادی
6 مهرماه 96
1062
وای از این نسل ، نسل سرگردان نسل هفتاد و خُلق و خو هایش
نسل ول گشتن پی ِ آمال پسری گرم جست و جو هایش
نسل ساپورت و ساکشن و پروتز غرق در داف ، با تتو هایش
پرسه های خیالکی هر عصر دختری غرق آرزو هایش
نسل قلیان ، تفالت التفاح قهوهء تلخ در سبو هایش
نسل سلفی گرفتن ِ با ژست خشک مغزی و شست و شو هایش
باز یک بزم ، دوش بر پا بود بزم دود و دمی و بو هایش
رفته بود تا به وقت سحر هی عجول با بدو هایش
حال خواب است تا حوالی ظهر مست هست و تلو تلو هایش
شاید آن جا جهنمی دیشب سر ِ پا بود و های و هو هایش
دیدمش روی دار می رقصید دختری بر طناب موهایش
7 مهر96
1063
عیش مدام
به خرابات مُغان ای همه عاشق ، بخرام که در آن می به کف ات آید و معشوق به کام
صحبت پیر خرابات نشین را بطلب که در آن نکته زیاد است و دم عیش مدام
به امید کَرَمی بر در مسجد منشین که چنین منزلتی هیچ نیاورده دوام
خرّم آن روز که بی پرده به چشمم بینم در سراپردهء خود دختر رز را با جام
ای خوش آن وقت که این عاشق بی دل برسد بعد از این حُزن گران در بر معشوق به کام
به بهشتی نتوان داد که چون بنشینی به کنار صنمی دلشده چون ماه تمام
آتشی کو که شرارش چو فروزان بشود دل هر مغ شود آرام و دل مغبچه رام
حسرت و سوز دل ما به کسی پنهان نیست به خصوص از تو و شیخ و دو سه ارباب گرام
مجلس انس و من و خوشهء پروین و شهاب آرزوئی است سراسر همه ناپخته و خام
96/7/23
ش یوسفی
1064مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
که می آید به سر وقت دل ما جز پریشانی که می پرسد به غیر از سیل راه منزل ما را
صائب
نگیرد هیچ کس در دست خود دست دل ما را نمی سازد شبی روشن ، نگاری محفل ما را
به سر وقت دل ما جز پریشانی نمی آید نمی پرسد کسی جز سیل راه منزل ما را
همان روزی که خوشبختی نصیب این و آن می شد جدا کردند از آن ، با دست خود ، آب و گِل ما را
به قدری دست گردون گشته خصم ما که در یک آن نسیمی می بَرَد با خویش کلّ حاصل ما را
بگو با چرخ گر باری ز دوشم بر نمی داری ز لطف خود نکن مشگل تر از این مشگل ما را
به وقت مرگ هم بی شک نمی بندد کسی آخِر از این بی در کجا رفتن شهابا مَحمِل ما را
96/7/24
1065
...که نیست
گشته است انگار خیلی در پی نانی که نیست با توان و طاقت و تاب و تب و جانی که نیست
می نشیند مضطرب ، همراه با چشمی به راه از برای لقمهء نان فراوانی که نیست
یک شکم سرشار از پس لرزه های گُشنگی مملو از دلواپسی با شوق ایمانی که نیست
باز می آید سر ِ قول و قرار ، امّا دریغ در حصار قید و بند عهد و پیمانی که نیست
فکر یک شیراز و رکن آباد و یک حافظ غزل در کنار سعدی و دروازه قرآنی که نیست
باز هم کوه و غروب و ریزش و سنگ و قطار جملگی در انتظار مرد دهقانی که نیست
آری از بخت بد و اقبال نامیمون و درد غرق در رویای ناب تحت درمانی که نیست
بر خلاف خیل مشگل های طاقت سوز باز می رود دنبال حس سهل و آسانی که نیست
96/8/1
1066
در آن حالی که پنهان اشگ میریخت
ز کف می رفت آرام و قرارم
به زیر لب شنیدم باز می گفت
هنوز اورا خدائی دوست دارم
دو چشمم غرق سیل اشک می شد
نمی دانم چطور این را بگویم
نشسته دختری طناز و محجوب
چه می گویم خدایا ، روبرویم
دو روز از عقد این دختر که بگذشت
پسر در یک تصادف گشت بی هوش
تمام قدرت و هوش و حواس اش
در این مدت همه می شد فراموش
دو ماهی هست تنها عاشق او
هنوز آن طفلکی مغروق اغماست
ولی این دخترک در عشق پاکش
چو کوهی مستقیم و پای بر جاست
نمی دانم چرا این دخترک هست
به عشق آن تصادف کرده پابند
چرا اورا به سختی دوست دارد ... !؟
نمی داند کسی غیر از خداوند
96/8/4
دو روز از خطبهء عقدی که بسته است
1067
ناقلاتر
هرچه در پیش دو چشم من بلاتر می شود دل میان سینهء من مبتلاتر می شود
هر چه دل در ابتلایش می شود غرق بلا باز هم آن دلربا از دل بلاتر می شود
هرچه من ابله تر و بی مصلحت بین می شوم در عوض او ناقلا و ناقلاتر می شود
هر چه رُخ را می کند پنهان و غایب از نظر ...! پیش چشم تیزبینم برملاتر می شود
احتیاجی هم به سنگ و سنجش و معیار نیست بی محک من مطمئن هستم طلاتر می شود
باز هم بارانی از ناز و دلی بی دست و پا زیر باران در چنین حول و ولا ، تر می شود
96/8/7
1068
در نخ آن زن
باز می پیچد در او یک درد بی معیار یک درد مُهلک ، سخت کاری ، موقع افطار
دور از نفوذ درد او در جان آدم ها بی خانمان بی نوائی تنگ ِ یک دیوار
با یک تَحجُّر شهر درگیر است انگاری آن جا زنی شاید زبانم لال , ناچار ...
آن جا که در حجم تباهی های وجدان ها گهگاه یک زن می شود لِه زیر یک آوار
حتماً کسی رفته است پنهان در نخ این زن یک مسجدی یا یک جوان بیخود و بیعار
شاید که نه ، با این که هم زن دارد و بچه بازاری ای خرپول در آن گوشهء بازار
بار دگر در تار و پود خستهء یک زن عصیان وهم آلود دردی می شود تکرار
با دست شهوت بار مردی باز خواهد رفت ته مانده های عفت آلوده ای بر دار
ما هم مُرفه های بی دردیم و بی احساس دور تمام خانه های شهر هم دیوار
10 آبان ماه 96
1069
بداهه چهارشنبه
مثل آن سرو قد غالیه رخسار کجاست !؟ بسته مو تا به کمر ، شوخ و سبکبار کجاست !؟
آن پریچهره که احسان و سخا و کَرَمش بود افزون ِ ز اندازه و معیار کجاست !؟
هر که در شهر نشد عاشق او ، فاش بگو تازه مثل من ِ بی قید و گنهکار کجاست !؟
پرسم از دلشدگان گرچه که خود گمراهند منزل دلبر دُردی کش عیّار کجاست !؟
همه از شحنه و مفتی پی او می گردند این که پیداست ولی غایب از انظار کجاست !؟
شیخ و داروغه و حاکم همه گمراه ره اند در چنین شهر بگو آدم هشیار کجاست !؟
آمد و رفت و خلایق همه مدهوش شدند آن که تا حال نشد سرخوش و خمّار کجاست !؟
سرّش از پرده برون گشت و به مانند شهاب کس نپرسید که این معدن اسرار کجاست !؟
95/10/7
1070
مژده رسوائی
از ازل دوخته شد ساجد و سجاده به هم یا که در بزم طرب ، باده خور و باده به هم
در طلب عاشق بی دل همه از روز نخست دست را بهر ارادت همه بنهاده به هم
خبر از عشق نداری که نشانش دادند مردم ابله و بی مصلحت ساده به هم
حیطه عشق چنان شد که سپردند همه جان خود از همه سو ، جن و پری زاده به هم
آن چنان بزم ، طرب زاست که نوبت ندهند لعبتانی همگی حاضر و آماده ... ، به هم
یارب این زورق طوفان زده باشد به امان که در آن موج و فنا بافته آماده به هم
ای قضا مرحمتی کن که به یغما نرود چشم یک عاشق و معشوق که افتاده به هم
خوشتر از این به خدا در دو جهان هیچ نبود جز لبی چند که دادند دو دلداده به هم
کوس رسوائی پیدای تو را نیز ، شهاب مژده دادند بسی مردم آزاده به هم
سوم آذر ماه 96
1071
برای مرحوم دکتر ابوترابی
این داغ فراغ و غم هجران به که گویم
مقصود دلم را ز شهیدان به که گویم
دکتر غم این داغ عزیزان به که گویم
آن کس که بسی داغ و بلا دید تو بودی
دکتر ، به همان کس که هم او خالق جان هاست
جمعی که نشسته است و به یاد تو در این جاست
گویند همان مرد که او مونس دل هاست
در همهمهء عشق درخشید تو بودی
دکتر به خداوند قسم جان مجیدت
قسم به قد و قامت فرزند شهیدت
قسم به همان کس که بیاورده پدیدت
محبوب همه بی شک و تردید تو بودی
یک عاشق وارستهء ایثارگر پاک
آن کس که بر او غبطه خورَد جملهء افلاک
اوئی که شد از سجده بسی همسفر خاک
وین شهر به خود کمتر از او دید تو بودی
آن کس که در این معرکهء عشق سبکبار
سعی اش همه این شد که رود در پی دلدار
محتاج یکی رخصت ِ از محضر آن یار
از هستی خود چشم بپوشید تو بودی
آن کس که به درمان دل خستهء اصحاب
بالای سر زخمی خونین تن بی تاب
شب ها همه در جبههء حق بی خور و بی خواب
بنشسته ، نیاسود و نخوابید تو بودی
مردی که برای همه شد معدن اعجاز
یک شِکوِه ولیکن ز لب او نشد ابراز
یا درد دل او که به کس هیچ نشد باز
یا دردی از او نیز نفهمید تو بودی
وقتی پسر بی سر او از سفر آمد
از جبهه تن بی سر آن یک پسر آمد
از بهر دو صد بوسه به او چون پدر آمد
زانو زد و لب هشته و بوسید تو بودی
مردی که به حق کرد هَدا ماحَضَرش را
می دید در آن لحظه وجود پسرش را
با این که شکسته است غم او کمرش را
بنشست و بغل کرده و بوئید تو بودی
مردی که دلش گشت برای پسرش تنگ
نکشید ولی پای خود از جبهه و از جنگ
می باخت حوادث همه در محضر او رنگ
یک عمر در این جبهه خروشید تو بودی
ای وای که آن مرد که با یک دل آرام
پر اشگ دو چشم وی ، از این خانه سرانجام
مانند کبوتر که کند کوچ ز یک بام
بال و پر خود را همه برچید تو بودی
96/9/14
1082
مصنوعی ...
و جاری بود غم در وسعت جان های مصنوعی ز فقدان محبت های جانان های مصنوعی
پی یک روز خوش ، دور همی ! تا بگذرد عمری مُعَذّب در حصار تنگ زندان های مصنوعی
دو عاشق دور از آغوش هم ، امّا مست یک خواهش به همراه قرار و عهد و پیمان های مصنوعی
نشستن با فریبی بی امان و بی هوا خوردن قسم های دروغینی ز قرآن های مصنوعی
به سختی کُشته شد ایمان مردم ، راست می گویم در اوج بی کسی با دست ایمان های مصنوعی
به غارت برده شد دارائی این ایل و آخِر هم نشد بیدار غیرت در رگ خان های مصنوعی
بسی هم گریه ها کردند از رحم فزون از حد به بی سامانی این نسل ، سامان های مصنوعی
به مرگ خویش راضی بوده ام ، وقتی نمی آید بخار هیچ درمانی ز درمان های مصنوعی
لب یک پیرزن هم شد از این اوضاع بحرانی غریق گاز بی حد زیر دندان های مصنوعی
97/01/23
در وزنی دیگر
ایلی سراپا درد ، امّا ظاهراً راضی دنبال داروئی و درمان های مصنوعی
1083
برای غربتت ای آقای من
تو مدتیست رفته ای عزیز من ز یاد ها تو را سپرده اند بی هوا به دست باد ها
شب است و قلب سنگی تمام قوم و خویش من ز بیخ یخ زده است در میان انجماد ها
گرفته روی این قبیله های پر فریب را به رَغم ظاهر قشنگ و خوب خود فساد ها
چه ضربه ها نخورده اند در کشاکش قرون همیشه با سواد ها ز نسل بی سواد ها
گرفته است شک تمام حس این قبیله را خراب می شود ز بن بنای اعتماد ها
خودت به چشم خود ببین چه دار ها به پا نشد به دست آن مُرید ها برای این مراد ها
رفوزه ایم در تمام مادّه های درسی و ... به خلسه می برندمان تمام این مواد ها
کم و زیاد رفته است و می رود بقیه هم تمام گشت عمر ما از این کم و زیاد ها
دوباره اشگ های تو روانه اند زین جهت دوباره داغ می شود تنم از این تضاد ها
97/2/10
1084
زمزمه های دلتنگی
غم عشق و درد هجران که از این بتر نباشد چه خوش آن که گر شد افشا به تو ... بی اثر نباشد
چه شده است نازنینا که ز ما خبر نگیری و ز عاشق بلا دیده تو را خبر نباشد
نتوان قبول کردن که بمیرم از غم تو و در این میان تو را هم غم من به سر نباشد
ره عشق از چه گوئی که طی اش توان نمائی مگرت شود مُیسّر که در آن خطر نباشد !؟
من از استغاثهء خود همه حاصلم همین شد که دعای مستمندان ز چه بی اثر نباشد
ز کجا تو می توانی که مرا ز خود برانی که کبیره ای عزیز من از این بَتَر نباشد
ز چه بشکنی دلی را که به حق روا نبوده که شکستن دل ما به خدا هنر نباشد
شب ما شهاب داند که شده است بی وجودت شب عاشقان بی دل که در آن سحر نباشد
97/2/29
1085
تنها یک قمار باز
فرق بین باختن و بد باختن
را می فهمد
من بد باختم رفیق
حکم خشت بود
و من
فقط دل داشتم
من بودم و دل و او ، آن شوخ مه شمائل آن دلربای سرمست ، آن مه لقای خوشگل
این سو حقیر زاری خالی ز فضل و رحمت آن سو بزرگواری مشحون از فضائل
می خواستم رسانم در اوج تیره روزی بار گران خود را با وصل او به منزل
ای وای دیدی آخِر بر من چگونه بگذشت بد باختم چو مرغی پر کنده ، نیم بِسمِل
اوئی که عاشق اش را هی می کشید و من هم مغروق در تلاطم ، وز حال خویش غافل
دست قضا... ! بر این بود تا حکم خشت باشد در بازی ای که می بود بسیار سخت و مشگل
امّا بدون شک بود در حالتی اسف بار در دست های او خشت ، در دست های من دل
97/3/30
1086
آرزو
کاش باشم شب یک جمعه کنارت ، به خدا تا کنم حیله ای ، آن موقع به کارَت ، به خدا
هفته ای یک شب و تا بانگ سحرگه بد نیست از سر صدق تماشای عذارت ، به خدا
گره بگشایم و تا بانگ سحر رقص کنان بکنم محمدتی چند ، نثارت ، به خدا
بر سر حرف خود ای عاشق بیچاره بمان تو که با عشق به سر شد سر و کارت ، به خدا
چه خزان ها که سراسیمه گذشتند و هنوز منتظر تا برسد فصل بهارت ، به خدا
درد دلدادگی اصلاً نچشیدی که یک عمر کند آوارهء هر شهر و دیارت مثلاً
حال زورق ز چه پرسیده ای ای کشتی نوح که نشد هیچ گهی موج سوارت ، به خدا
بی قراری نکشیدی که رود از کف تو مثل این عاشق بدبخت ، قرارت ، به خدا
آتش ات نیست به کُنج دل ، از این رو گردون کرده در پیش مغ و مغبچه خوارت ، به خدا
با شهاب ار همه شب تا به سحر هم باشی کم نگردد کمی از دار و ندارت به خدا
97/4/2
1087
وارد شدن در معرکه
وصیت کرده ام بعد از وفاتم دو فنجان چای بگذارند در گور
که شاید صحبت من با خداوند شود طولانی و خارج ز دستور
شکایت ها کنم از بندگانش از آن نابخردان جور واجور
برای دلخوری های فراوان که باعث شد شوم بیمار و رنجور
از آن هائی که بی رخصت نمودند قضاوت های نامیزان و ناجور
سپس بی هیچ عذری و بهانه شدند از حیطهء چشمان من دور
97/04/08
1088
در یک محیط خسته و درمانده و بیمار یک درد سخت و گنگ و در محدودهء تکرار
در راستای جاری و سربستهء یک شهر عقلی که یخ بسته است و چون سنگ است انگار
بیرون از روبنده ای در یک طرف موئی آن سو عیان بوده است از روبنده ای رخسار
در چهره ای هم رویش شرم و حیا بی حد یک حس مملو از وجود عفتی پیدار
این سو زنی مشحون از یک عفت بی حد از یک وقار و عزت بی وقفه برخوردار
یک دختر چادر به سر مانند دُر مکنون محجوب از فرط حیا در حالتی هشیار
قدی به مثل قامت شمشاد ها راسخ حُسنی به مثل حُسن یوسف بیش از مقدار
در لابلای دیده های کاملاً سرمست چشمی فرو هشته ولیکن کاملاً بیدار
بر دوش وی سنگینی یک بار مرد افکن در عهده اش بسیار
سر هشته در پای کرامت باز هم این جا این قوم زینب گونه و مسئول و سردمدار
97/4/9
1089
نسل گند و مزخرفی بودیم
نسل انتخاب بین بد و بدتر ! ...
به ما که رسید رودخانه خشکید ، جنگل سوخت و ابر نبارید
دل به هر کس دادیم ، قبل از ما دل داده بود
نسلی هستیم نه به پدرمان رفتیم و نه به مادرمان ..... بلکه به فنا رفتیم
نسلی هستیم از بیرون تحریم شدیم !!!! از داخل فیلتر ....
هم از دزد می ترسیم هم از پلیس !!!
حیف .... !!!!
نسل دیدن و نداشتن ، خواستن و نتوانستن ،رفتن و نرسیدن
نسل آرزو های که تا آخرش بر دل ماند
نسل آهنگ های سوزناک
نسل طلاق هفتاد درصد
نسل فیس بوک از سر بی کسی
نسل درد و دل با هر کس
نسلی که ناله های همو فقط لایک می کنیم
نسل خوابیدن با اس ام اس
نسل جمله های کوروش و حسین پناهی ...
نسل کادو های یواشکی
... یادمان باشد وقتی به جهنم رفتیم بگوییم یادش بخیر آن دنیا هم جهنمی داشتیم
.. سگ دو زدیم برای آغاز راهی که قبل از ما هزاران نفر به آخر خطش رسیده بودند
تنها نسلی هستیم که هرگز نخواهیم گفت جوانی کجایی که یادت بخیر!
ای وای بچّه هامان
نسل گند و مزخرفی بودیم !
نسل رفتن همه به باد فنا
عمر هامان یکی یکی بی خود
زندگی ها تمام روی هوا
نسل فیلتر شدن همه ز درون
مغز هامان تهی ز باور شد
نسل تحریم بودن از بیرون
زانچه بد بود ، باز بدتر شد
نوبت ما که شد همه دیدند
رود ها یکی یکی خشکید
قلب جنگل به دست آتش سوخت
ابر ها جای دیگری بارید
نسل آهنگ های غمگین و ...
از طلاق فزون ز هفتادیم
نسل فیس بوک و وایبر و لاین
نسل آواره های معتادیم
نسل ساپورت و ساکشن و شینیون
نسل قلیان ، تفاله التفاح
نسل ژل ها ی زیر لب تزریق
نسل رقص رپ و کراک مباح
دل به دست هر کسی دادیم
دل او در گروی دیگری می بود
باور ما به عشق غرقه و او
غرق دریای دیگری می بود
فصل نارو زدن به هر معشوق
عشق هائی همه هوس آلود
وای بر ما که هر چه را دیدیم
یک خیانت پس از خیانت بود
نسل بکری ز خواستن ، امّا
آرزو های توی دل مانده
مثل یک خر که گیج و مستاصل
پای تا سر درون گِل مانده
نه به مادر در این زمان رفتیم
نه کمی هم به تخم بابا ها
ژن ما بود از ازل معیوب
وای بر ما و نسل فردا ها
مثل آن بچه ای که سرراهی است
آرزو های یک زن نازا ...
فکر خرجی برای بچّه و زن
لقمه نانی برای فردا ها
وقت نذری , میان صفّ ِ غذا
گُشنگی ها یکی یکی رو شد
پول هامان چه بی هوا ، امّا
با کمی اختلاس پارو شد
هم ز دزدان شهر ترسیدیم
هم بسا از پلیس و داروغه
چشممان هم همیشه دنبال ِ
مال های حلال مسروقه
حرف های کوروش و زرتشت
یک شعار همیشه برتر بود
گوشمان هم برای یک دو حدیث
وای بر من که ای بسا کر بود
یکه سگ دو زدیم در هر روز
صبح تا شب مسیر راهی را
کوچه ها را نرفته برگشتن
قورت دادن غم تباهی را
وای ما که به هم گره زده اند
نسل ما را به نسل فرداها
یکی یکی فریبمان دادند
با زرنگی میان رویا ها
یادمان همیشه هم باشد
روز محشر ، جهنمی دیگر
هی بگوئیم و یاد کنیم
باز آن جا ز ماتمی دیگر
یادی از روز های دنیا مان
سال هائی که سر به سر غم بود
ای خوش آن روز ها که دنیا هم
بهر ما گُشنه ها جهنم بود
97/4/12
1090
مرگ جنین
دیشب انگار در اوائل شب
حس یک درد گنگ و وهم آلود
باز هم غصه ای توان فرسا
میهمان نخواندهء او بود
حسّی آن جا چه خوب می فهمید
درد زن را کنار آن دیوار
لَه لَهی پس درآمد عطَشی
هِی برای یک پُک ِ سیگار
بعد ِ یک عمر ، دکتر و دارو
مست خواب است و گیج و افسرده
گوئیا که بچه اش دیشب1
در دلش وقت صبحدم مُرده
کاش جنس بچه هامان را
دستگاه ها نشان نمی دادند
هِی سونو های رشد ، اجباراً
سوژه دست این و آن نمی دادند
گُر گرفتن ز بعد ِ این همه عمر
بوی گندی به مثل یائسه گی
فکر مامو گرافی و غربال
رَعشه های بلند دلزدگی
باز هم فکر کاشتن گونه
روی رُخ های رنگ و رو رفته
بی تفاوت شدن به حیثیت
بی خیال این که آبرو رفته
هِی مداوای درد با هورمون
یا مداوم دراژه های تکراری
شیوه های زندگی کردن
فکر درمان به وقت بیماری
وقت و بی وقت مصرف اُمِگا
توده های سینه بد خیم اند
فکر یک مرگ ، مرگ تدریجی
زندگی ها اسیر ترحیم اند
فکر میکاپ و نحوهء شینیون
فکر رنگ مِش است و در خط لب
فکر ساپورت و مانتو و پروتز
در تمنّای یک هوس همه شب
دیشب انگار در اوائل شب
حس یک درد گنگ و وهم آلود
باز کوه غمی توان فرسا
میهمان نخواندهء او بود ...
95/1/10
1091
شراب ناب
بپرسیدند از شیخی سئوالی اگر نوشد شرابی ، آدمی مست
و از شرب مداوم ناگهانی ز مستی هم رود جان وی از دست
و تا روز قیامت مست باشد و برخیزد از آنجا هم چنان مست !؟
سپس محشور در صحرای محشر شود پیش خدای خویش دربست
چه حکمی می شود روز قیامت ز عرش کبریا جاری بر آن مست !؟
به وجد آمد از این گفتار آن شیخ به چشمش اشگ شوقی نیز بنشست
پرید از جا و برقی ناگهانی به هنگام سخن از چشم او جست
بگوئید از کجا آن را خریدید که من هم چون شما یابم به آن دست
مگر در عالم کونین از این نوع شرابی بهتر و پر مایه تر هست !؟
96/5/12
1092
دعوا با عقل
عقل می خندد به دعوا های من بی اختیار با دلی پر آرزو امّا دمادم بی قرار
تازگی ها در کلنجاری وسیع و بی ثبات از کفم در می رود اعصاب من بی اختیار
باز می بینم که دارد می شود از بیخ و بن منطقی بر گُردهء این نفس نافرمان سوار
عاشقی با دست خود حد تمنّای مرا می رساند بی ترحم تا به حد انفجار
با دو چشم خویش می بینم که در می آورد پیش چشم عاشقان از روزگار من دمار
می زنم خود را به دریای نفهمی سفت و سخت در مصاف عقل پست و بی شعور و نابکار
از دهانم می رود رد ناگهان این حرف زشت فاش می گویم به عقل بی نزاکت : زهر مار
دست خود را می گذارم روی دل نجوا کنان ای زبان بسته عزیزم اندکی طاقت بیار
می کنم نفرین : الهی هر کسی خندد به منئ او به این دردی که من دارم شود روزی دچار
97/5/16
1093
خال و خلخال
از آن روزی که شد خال و خط خوش مال بعضی ها دگرگون شد ز بنیاد و اساس احوال بعضی ها
بدین خالی که بعضی روی رُخ دارند می گویم خدائی از صمیم قلب خود ، خوشحال بعضی ها
چه حالی دارد آن وقتی که عشق آلود می گردد ز سودای چنین خطّی و خالی ، حال بعضی ها ...!
چه خوش ترکیب و خوشرویند آنوقتی که ناغافل به روی گونه هاشان کرده جا خوش خال بعضی ها
مصمم گشته ام زین پس به دنبال چنین خالی بیافتم در کمال بیخودی دنبال بعضی ها
گناهی نیست گر جانی رود از دست ما روزی برای خال بعضی ها پی ِ خلخال بعضی ها
تماشائی شده است انگار تا آنجا که می بینم بدون رنگ با خال رُخی تمثال بعضی ها
پر پروازشان وا می شود از این تماشا ها دهد پروازشان از این تماشا بال بعضی ها
سر ِ پیری پی ِ یاری جوان و شوخ می گردم مرا خیلی به وجد آورده سن و سال بعضی ها
شهابا غم مخور گر روضهء رضوان رود از کف به دنبال چنین خالی و سیب کال بعضی ها
97/5/21
1094
زند آتش به دین گیسوی جعد و بور بعضی ها خط و لعل و عذار و دیدهء مخمور بعضی ها
خدائی من نمی دانم در این اوضاع نامیزان چه می باشد از این آتش زدن منظور بعضی ها
به قدری نور می بارد ز رخسار پری رویان که گاهی می زند چشمان دل را نور بعضی ها
خودم دیدم که در یک روز روشن بی مهابا هم به دست خوبرویان کنده می شد گور بعضی ها
چه خوشرویان شهرآشوب بی منطور را دیدم که بنشستند بی منظور پای سور بعضی ها
برو آشفته مو باش و حسابی غرق آرایش که می چربد به زور ساده لوحان زور بعضی ها
شهابا حاذق دل شو که از آن بر نمی دارد میان گور هم دستان مار و مور بعضی ها
97/6/14
1095
خمیر های فطیر
حسین جان ...! نشسته ای و وای از این اسیر ها سر ِ تو منتظر هنوز بر فراز تیر ها
نشسته ای و مرد و زن هنوز نوحه می کند که تا به عرش می رسد صدای این نفیر ها
تو روی خوب ما نبین که جان نثار می کنیم امان از این ، امان از این امان از این نصیر ها
دروغمان چه صادقانه جلوه می کند ولی چه فتنه های ناشکفته ای که مانده زیر ها
تمام اختلاس ها ، به مثل احتکار ها چه خوب کج شده است سمت و سوی خط سیر ها
دوباره داغ می شود به مثل جَو گرفته ها میان سینه های سرد و منجمد ضمیر ها
دوباره سرد می شود غیاث های العطش درون سینه های پر شرارهء صغیر ها
نشسته در میان جمع لات های فتنه جو ضیاء پاکدامنی به چهرهء شریر ها
رسیده هر تکیه ای صدای آن به آسمان ز ضجّه های مرد و زن ، ز گریه های پیر ها
هنوز مسجد فلان محلّه شام می دهد فتاده غصهء گرسنه ها به قلب سیر ها
برای سدّ جوع خود هنوز روضه می روند شکمگرسنه تا به نیمه های شب فقیر ها
چه بی نظیر جان دهند عاشقان برای تو به درد می کشد مرا همیشه بی نظیر ها
چه خوب منتهی شده است در عزا و ماتم ات به سوی روضه های تو تمام این مسیر ها ... !
حُسین جان ...! چه می شود که بعد ِ هر عزای تو فطیر می شود ز بُن ، تمام این خمیر ها ...!؟
21 شهریور 97
اول محرم 1440 قمری
1096
اشگ درمانی
من که با یک درد کُنج این قفس زندانی ام می روم تا وا رَهَم از اوج سر گردانی ام
باز با یک زخم پنهان می روم تا اوج درد آخ _ از این زخم و درد و غصهء پنهانی ام
اشک هایم می شود گاهی به زخمم مرحمی با چنین دارو پی ِ دارو ، دوا درمانی ام
می روم از سرزمین تشنه و خشکیده ای تشنه کام سرزمین های تر و بارانی ام
نا اُمیدم از تمام دلخوشی های خودم هم امیدی بسته ام بر وسعت ویرانی ام
می روم با پای خود امّا نمی دانم چرا این قَدَر با بی وفائی از خودت می رانی ام !؟
کاش رحمی می نمودی با چنین عصیانگری ای سر و سامان من بر بی سر و سامانی ام
97/7/10
1097خودشکنی
بس که در زیر فشار درد می باشد تنم این اواخر دائما در فکر و ذکر مُردنم
بس که هم له می شوم در زیر بار درد خویش گاهی از بسیاری دردم خودم را می زنم
می روم تا منتهای بی خودی ها و هنوز با خودم تا انتهای خود پسندی دشمنم
ایستادم بارها بر این قرار و قول خویش تا خودم را بی تعارف سخت در هم بشکنم
هر که می پرسد ز من می گویمش دیوانه وار دارم از دست خودم در این فضا جان می کَنَم
می کُنم در حق خود نفرین الهی ناگهان آتشی از غیب افتد در میان خرمنم
می شوی رد و نمی دانی که با اعصاب خورد آن که دائم میدراند خویش را از هم منم
97/7/14
1098
عقل و عشق
وای از دست جفا کار و پلید تیشه ها در مصاف ناجوانمردانه ای با ریشه ها
عشق را می گویم و آن جا که می آرد مدام بر قدی شمشاد وش، با دست خونین تیشه ها
موج و طوفان و بلا هست ای دریغا عاشقی در چنین دریا نمی آید به کار اندیشه ها
در طریق عاشقی بی معرفت وارد نشو ورنه نابودت کند اوضاع عاشق پیشه ها
عشق شیرین می کند ویران بنای زندگیش ورنه سهل است بر فرهاد عاشق تیشه ها
همنشینی کی کند با عقل ، عشق امّا بسا در کنار سنگ ها بنشسته راحت شیشه ها
صبح جمعه 97/7/20
1099
گذر از این شهر
هر چند ندیدیم ازین کو گذرت را داریم ز خوبان و کریمان خبرت را
گفتیم که ای مهد وفا نیم نگاهی یک دفعه بیانداز و ببین دور و برت را
رفتی و دلت خواست کسی هیچ نبیند از کوچهء ما سوخته دل ها اثرت را
با هیچ کسی هیچ نگفتی که از این شهر از چیست که پنهان بنمودی سفرت را
اشکال ندارد بروی جان من ، امّا ویرانه نکن آن پل ِ در پشت سرت را
بگذار کسی پاک کند موقع برگشت با دست خودش اشگ دو چشمان ترت را
آغوش بکن باز و به پرواز در آور در حیطهء این سوخته دل ، بال و پرت را
بگذار که خواهش کنم از ذات خداوند رحمت بکند روح و روان پدرت را
97/08/20
1100
برای مجید ابوترابی شهید بی سر
من و کنار تو بودن ، بهار یعنی این به هم نشستن با گلعُذار یعنی این
طراوتی که می آرد نسیم خوشبختی به وقت صبحدم از طرف یار یعنی این
به انتظار عروجی نشستن و رفتن بدون دغدغه از این دیار یعنی این
همیشه همره غم های نو و تازهء تو همیشه معنی یک هم قطار یعنی این
خبر ز رفتن بی سر که داده ای ز چه بود به پیش گوئی پیش از مزار یعنی این
ز سیل اشک چه پرسی و اوج خانه خرابی دو چشم مادر بس داغدار یعنی این
هنوز هم که بیارد کسی ز تو خبری و یا که رجعت تو ، انتظار یعنی این
ز پس گرفتن یک بوسه از لب اروند در آخرین شب بوس و کنار ، یعنی این
و من خجل تر از آنم که فکر می کردی به فکر ناقص من وامدار یعنی این
97/9/5
1101
دایزه چی جدید
اوی آجی تو فک و فامیلی نه نه آ آقامون اولین کس کو به فکری ما دو تاس دایزه چی یس
تو ئی دنیا کسی کو حساب کتابش واسه ما با دای و عامو و با عمه سواس دایزه چی یس
او کسی کو اِز قدیم بعدی نه نه کو ور پرید مانو از صمیمی قلبی خود می خواس دایزه چی یس
کسی کو با ئی همه نداری و مفلسی و در بدریش پاواشو یه ور نهشت از راهی راس دایره چی یس
تو بی بین وقتی داری کُه می زنی تا بونگی صاح او به فکری یِخته چی دار و داواس دایزه چی یس
من و تو یه ذره ا ِ ی ناچاق بشیم ئی پایزیه تو دلش غلغله س و شور به پاس دایزه چی یس
م می گم بیشتر از ِ تمومی فامیل اونی کو نفسش واس من و تو همش شفاس دایره چی یس
حالا صاحبی جمعه ی ِ وخیز بریم سر بزنیم کو او کو تو این هوا چشش براس دایزه چی یس
صبح پنجشنبه 97/9/22
1102
یلدای دیگر
فاعلاتن مفاعلن فعلن
وای از این شوق گنگ و تکراری
باز هم ای خدای من ... یلدا ...!؟
می کُشد هم مرا دریغ آخر
فکر شور و نشاط این شب ها
بار دیگر مُدام می افتد
مثل داغی میان یک دل تنگ
می کشاند مرا به دنبالش
باز گوئی که می بَرَد در جنگ
دختر ِ خاله ام پریروز عصر
یک پیامک به من نمود ارسال
با دو صد شور گفت یلدامان
در شب جمعه اوفتاد امسال ...!
گفت و افزود کای پسر خاله
چشم روشن ... رفیق دلداده
هی ، پسر ... بنده اولین شخصم
که چنین مژده ای به تو داده ...!
خانهء خاله جای خوبی هست
ما ولنتاین دیگری داریم
با چنین وصف مطمئن هستم
ما در آن ، حال بهتری داریم !
عمّه هم دختران او هستند
پسران بزرگ دائی هم
هست آن جا تفالت التفاح
قهوه و دود و نُقل و چائی هم
می بَرَد هی مرا که اندازد
عشق یک بزم داغ در دل من
گوئی آن جا شبی که می آید
میشود حل ، تمام مشگل من
من ، عزیزم ز یاد یلدا ها
سال ها هست سخت بیزارم
می روم ، می نشینم ، امّا هیچ
داغ دل را به رو نمی آرم
شنبه فکر جمعه ای دیگر
خانهء خاله باز مهمانی است
وای از این وقت پنج شش روزه
تا بیاید چقدر طولانی است ... !
کاشکی شنبه ها نمی آمد
جمعه ها عصر ها غم انگیزند
کوچه ها هم ز عابران لخت اند
حس ها هم ز داغ لبریزند
یکی یکی نیامده رفتند
جمعه ها هم ز پشت یکدیگر
بزم های دروغکی طی شد
آمد آن عشق های کاذب سر
عید نوروز را چه می گویم
سال هائی که رفته اند از یاد
روز هائی که ذوب شد در عیش
عشق هائی که دادهام بر باد
هی امید و آرزو هامان
شد سراب و تمام آن ها رفت
عمر ما هم تمام شد اما
شور و عشق و شباب و رویا رفت
من ... ولی به فکر یک چیزم
فکر یک روز نو که آید باز
فکر یک زندگانی دیگر
که کنم در سرای عاشقان پرواز
بی شک آن جا چه خوب می چسبد
حال و روزش ، تمام آن به دلم
شب آن جا همیشه یلدائی است
من خدائی در این فضا کِسِلم
96/9/28
1103
بیچاره شیطان !!!
باز آن جا کنار آن دیوار
می نشینم غمین و پژمرده
می کنم فکر این که شیطان هم
تازگی ها میانمان مُرده
طرح یک اختلاس سنگین که ...
فکر شیطان به پای آن نرسید
وقتی آن را به دست او دادند
شرمش آمد ز بُردنش ترسید
وقتی آن جا به چشم می بینم
کودکی در زباله سرگردان
میدود چشم های خوشگل او
در میان زباله ها پی ِ نان
این طرف تر کثیف مردی را
دست تقدیر نه که یک تدبیر
می نشاند به تخت سلطانی
رانت و سکه نه ... معدنی از قیر
دختری داف عینهو مانکن
خانهء او به روی خانهء ماست
وای ... در خانه اش شب و روز
یک ولنتاین تازه ای برپاست
اهل ساپورت و ساکشن و پروتز
زانوانی ز بیخ جِر خورده
حس خوبی که گوئیا قرنی است
در زوایای چهره ای مُرده
باز دارد بریک می رقصد
در میان هیاهوئی سنگین
بر سرم مثل ریزش آوار
کوبش پای او به روی زمین
باز باید به خود بِگم : خفه شو
آخر این را تو از کجا دیدی !؟
او کجا تشنهء هوسرانی است !؟
تو به گور بابات خندیدی
وای من ... خاک عالمی به سرم !
ما خدائی کجای این کاریم
که ز عصیان پُریم امّا هیچ
از گنه دست بر نمی داریم
درد ما را کسی نمی فهمد
حرف ما ها همیشه بر باد است
آنچه اصلن به گوش کس نرسد
از من ِ گلو بریده ... فریاد است
29 آذر 97
1104
اجاق کور
قصد دارد رها شود زین جا
پَر _ از این جا و این قفس بکشد
فارغ البال از این فضا برود
در فضائی خنک نفس بکشد
دیشب از زور درد بی درمان
خواب در چشم او نمی آمد
شاید ، امّا سحر ولی نه ... صبح
خواب در چشم او کمی آمد
چند ساعت نشست و زار گریست
نوعروسی شبی زمستانی
آرزویی میان سینهء او
اشک هائی ز داغ پنهانی
حس نوزاد خفته در شکمش
جنبشش بوی زندگی دارد
یک هفش سال میشود این زن
در دلش شور و عشق می کارد
باز امشب برای فرزندش
در دلش شوق مبهمی انگار
می نشیند میان سیلی اشگ
با هزاران امید خفته به بار
دیدم آن جا برای کودک خویش
زیر کرسی بلوز می بافد
شب ز نیمش گذشت و او مشتاق
تک و تنها هنوز می بافد
چشم هایش ز برق شادی پر
قلب پاکی بسی غرور آمیز
ای خدا پس چرا نمی خواهی
شود از حس مادری لبریز
دوست دارد کمی بغل بکند
کودک شیر خوار خواهر را
یا فشارش دهد کمی به خودش
بچهء کوچک برادر را
یا که نه مثل مادری به بغل
استخوان ها و کلّهء پسرش
تازگی ها ز جبهه برگشته
تا شود خشک اشک چشم ترش
صبح فردا ، خدای من منفی است
بار دیگر نتیجهء غربال
باز دنیا خراب می گردد
بر سر او به مثل این همه سال
باز باید برای ماهی بعد
بنشینید دوباره در رویا
باز باید که رود چشمانش
بشود مثل پهنهء دریا ...
پنجم دی ماه 97
1105من و این عروسک ها
به قربان مرام و طینت و حال عروسک ها خصال و سیرت و رفتار و احوال عروسک ها
به دور از هر تنش ، مرده است در اعماق دل هاشان میان شهری از جنجال ، جنجال عروسک ها
شبانگاهان در این دور همی های تهوع زا نمی گیرد میان دود و دم حال عروسک ها
ز فکر عید و یلدا بوده خالی سال ها حتماً و حتماً هم تمام فکر امسال عروسک ها
بلوند و داف ... می ریزند یک ریز و نمی اُفتد کسی با یک چنین وصفی به دنبال عروسک ها
نمی ریزد به هم با بوسه های داغ و پی در پی خط چشم و لب و رُخساره و خال عروسک ها
روابط ! مُرده صد ها سال در اعماق جان هاشان کدامین پای برخیزد به اغفال عروسک ها
هزاران آرزو روئید در آمال دختر ها در آن وقتی که پژمردند آمال عروسک ها
پس از در هم شکستن ها به جرم ثروت اندوزی نیامد کس سراغ مال و اموال عروسک ها
من و این حجم از دلواپسی های سُرور افکن همیشه گفته ام پیدار ... خوش حال ِ عروسک ها
97/10/06
1106
قند لب
شیرینی لبش را قند و شکر ندارد قند ِ نهفته در آن را نیشکر ندارد
اوج حلاوت این است قند نهان و بی شک لعل لبش چه پرسی قندی دگر ندارد
وقتی بدان رسیدی آن گه می پرسی از او آیا حلاوتی را زین بیشتر ندارد !؟
سرگرم مشکلاتی است بی حد و مرز ، امّا لب های او که چیزی از آن خبر ندارد
ره را به هیچ جائی جن و ملک نبردند آگاهی از چنان لب غیر از بشر ندارد
از بهر بوسه برخیز جانا که بوسه ای چند بگرفتن از لبان او دردسر ندارد
کار خطیر کردن مردافکن است امّا کار چنین خطیری اصلا خطر ندارد
خُسران خرید و خِذلان مثل شهاب هر کس از بهر بوسه زان لب یک گام بر ندارد
هشتم دی ماه 97
((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
1063این شماره اصلاح شود
گر گرفتند از کَف ات آن قبلهء آمال را کی به دست آری پس از آن ، آن خط و آن خال را
کی به دست آرد سر سودائی پر عقل ما حس و حال عارف مست همایون فال را
همنشین ، آن دلربای مه لقا کی می شود کاسب سوداگر و شیخ پریش احوال را
خاک درگاه همان رندم که می آرد مدام در کمال بی خودی سر حال ، اهل حال را
دیدهء دنیا پر است از زرق و برق جاه و مال چون هلاهل می کند در کام انسان مال را
می رود از دستت آخِر آنچه می آید به دست می دهی از دست آخِر حس استقلال را
آن چنان گردون حریص مکنت ما شد که سخت آب هم عارش می آید دیدهء غربال را
هان به حاتم بخشی ات خود بین مشو کاین چرخ نیز بس نمی پاید به تو این عمر و سن و سال را
جاهل است آن مرد دون همت که بی برهان شهاب در چنین حالی شود پیرو خر ِ دَجّال را
96/10/18
1064 این شماره اصلاح شود
گریه های یک زن
برای سوختگان دریا و سالگرد آتش نشان ها
چندیست با یک روح نا آرام می موید آن جا زنی با قامتی تا گشته و دو لّا
از رشحهء دردی به غایت سخت و بی درمان با وسعت داغی به غایت تلخ و بی پروا
این خانم بشکسته زخمی را به دل دارد آن دل که شد خونین ز چندین داغ بی احصا
یک زخم سرباز از غم آتش نشان هایش آن جا که آتش می زند پیوسته بر دل ها
یک سو خبر از یک تن بی سر می آید که خون می بَرَد از دیدهء هر پیر و هر برنا
در این اواخر لرزش پشت اش که آورده است یک اشگ گرم و بی امان از دیدهء دنیا
یک لرزش بی حد کریه و زشت و ویرانگر آن جا که بگرفته است این عفریت بد سیما
جان سلحشوران بی همتای کردستان غیرتمداران دلیر دشت کرمانشا
این بار هم می موید از داغ و غمی " ایران " این خانم دلخسته در لاک خودش تنها
از بهر آن مردان غیّوری که ناغافل جزغاله شد تن هایشان در پهنهء دریا
96/10/26
1065 این شماره اصلاح شود
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعولن
عشق سازد ز هوس پاک دل آدم را دزد چون شحنه شود امر کند عالم را
صائب
وای اگر حُسن تو آتش نزند عالم را نَبَرد هوش و حواس و خِرَد آدم را
گر فُتد عکس تو در چشم جهان دیدهء خلق ببرد یکسره آب رخ جام جم را
سُکر لعل لبت ای لعبت شیرین ببَرَد حَیَوانی که خدا داده می زمزم را
من نه آنم که به یک جرعهء می سیر شوم یا قناعت بکنم شُرب می کم کم را
آن قَدَر مست مدامم که مداوم شده ام بی خبر زانکه بَرَد آب همه عالم را
خوبرویان جهان گر همه کاوش بکنند کی بجویند بدون تو دلی خرّم را
همتی می کن و خواهش کن از آن شوخ ، شهاب که بَرَد از دل این خلق پریشان غم را
صبح جمعه
96/10/30
1066 این شماره اصلاح شود
حکایت
سگ و مسجد
مولانا شرف الدین دامغانی از کنار مسجدی می گذشت
خادم مسجد سگی را کتک می زد و در را بسته بود که سگ فرار نکند.
مولانا در مسجد را باز کرد و سگ گریخت.
خادم مسجد با مولانا دعوا کرد.
مولانا گفت: ای یار! سگ را ببخش چون عقل ندارد. از بی عقلی است که به مسجد در آمده وگرنه ما که عقل داریم ، آیا هرگز ما را در مسجد دیده ای؟!
عبید زاکانی
سگی در مسجدی رفت اتفاقی زَدَش خادم به چوب و تیشه و سنگ
درش را بست تا نگریزد از آن بدان حد زد که شد آن بی زبان لنگ
فقیه عارفی بگشود در را رها شد آن سگ بیچاره از چنگ
سپس بنشست و با خادم چنین گفت مگر داری تو با سگ ها سر ِ جنگ
خطا از این زبان بسته چه دیدی !؟ که کردی عرصه را بر او چنین تنگ
ندانستی که عقلی در سرش نیست !؟ که بنموده است کُنج مسجد آهنگ
ولی آیا تو چون من آدمی را به عمرت دیده ای با عقل و فرهنگ
که در مسجد نَهَشته پای خودرا مگر بهر ریا و رنگ و نیرنگ ... !؟
96/11/4
1067 این شماره اصلاح شود
می کُشد داغ غمی ناخوانده و مبهم مرا می کِشد در انزوا با خویشتن کم کم مرا
می کند دلخونم این عاشق کُشی های بزرگ می گذارد در میان طشتی از ماتم مرا
دست هائی پر ز خون سر تا به پا بی عرضگی می گذارد در غمی ناخوانده و مبهم مرا
رفته تا آن سوی عالم حیطهء رسوائی ام می شناسد در طریق عاشقی عالم مرا
می فشارد غصه هائی داغ از دست قضا در میان خیلی از این داغ ها محکم مرا
با فقیر عشق رحمی ، آخِر ای صاحبدلان کی کند اغوا در این جا بدره ای درهم مرا
کی یکی زین مسجدی های به ظاهر معتقد!؟ در نظر آورد مثل بچهء آدم مرا
آشنائی کو که در این گیر و دار بس مهیب اندکی برهاند از این ورطه های غم مرا
همسرم هم جای یک پاشویه در قهری بزرگ رفته و هشته است در یک طشت از ماتم مرا
18/11/96
1068 این شماره اصلاح شود
یه روز توی معدن یه روز توی کوه
یه روزی پلاسکو یه روز زلزله
یه روز گرد و طوفان یه روز تشنگی
دل از سر بریدن پر از ولوله
یه روز توی دریا یه روز توی برف
دلامون سراسر پر از دلهره
بمون تا بینی که روحت رو هم
یه چیزی به مثل خوره می خوره
همه ش دود و آتیش همش بوی خون
همه ش شاهد مردن ِ آدما
همه ش بر تنامون لباس سیاه
نشستن توی مجلسای عزا
بنا شد ببینم همدیگرو
عزیزم سر قبرا توی مزار
پس از این لباس سیاهت رو هم
ز من می شنوی از تن ات در نیار
ما که روزمون مثل شب ها سیاه
تو دریا و برف و توی آتیشه
بیا با من ِ خسته دل زار بزن
بذار بعد از این هرچی میخواد بشه
دیگه با تموم اینا خنده ها
به روی لبای ما پژمرده اَن
دیگه شادیامون تو قلبای ما
با این وضع داغونمون مرده اَن
96/12/1
1069 این شماره اصلاح شود
به پا خیز و نمایان کن تلاش راستین ات را بزن بالا برای عاشقانت آستین ات را
سرای عاشقان را نور افشان می کنی وقتی که بر آن ها بیاندازی نگاه نکته بین ات را
در این بزم پر از مستی شکر آگین شود کامش هر آن کس بشنود لحن به مثل انگبین ات را
یقین دارم در این اوضاع و احوال خراباتی به کف بگرفته ای در عاشقی آئین و دین ات را
نگفتی عاشقی اما خودم دیدم که مه رویان برون انداختند از پرده عشق آتشین ات را
تمنّا کرده ام از بارگآه ایزد منّان نگه دارد کنارت بیش از این ها هم نشین ات را
96/12/10
1070 این شماره اصلاح شود
در دورترین نقطهء یک باغ پر از سرو
باغی همه انگار پُر از یاسمن و یاس
از دیده و از یاد عزیزان وطن دور
یک نوگُل بشکفتهء سرشار ز احساس
یک دخترک و پنج بهار و پس از آن هیچ
نه دست به شوق همهء دست زدن ها
نه پای به جا مانده که در موقع بازی
مثل همهء دخترکان روی چمن ها
در سانحه ای رفت ز کف تاب و توانش
شد قطع نخاع و تنی از کار بیافتاد
از دست و دو پا رفت رمق تا به همیشه
از ناز و دو صد غمزه و کردار بیافتاد
بسیار شنیدیم که مردم همه گفتند
دستی که یکی هست در او هیچ صدا نیست
سخت است که باور نکنی آنچه که گفتند
این نکته در آن فرصت یک چون و چرا نیست
امّا چه کنم نکته در این جاست که زهرا
یک دختر تنهاست در این جا که همیشه
در کالبد خستهء او شور نبوده است
انگار فلک سنگ شده خورده به شیشه
چندی است که مشگل شده آهنگ نفس هاش
دیگر به تن خستهء زهرا نفسی نیست
سخت است بدین گونه نفس تازه نمودن
انگار که مرغی به میان قفسی نیست
گفتم که به چشمان خودت خوب ببینی
در حنجره اش نیست اگر شور و نوائی
امّا چه بسا بوده در این نور امیدی
وان هست در این دست هنرمند صدائی
نقاش جهان گفت که با دست تهی هم
یارائی نقاش زبردست شدن هست
آنقدر توان هست که بی یار و مددکار
بتوان که به خلق هنری هم کمری بست
هنگام خدا حافظی و رفتن ما شد
بگذار بپرسم ز تو ای عاقل دانا
زین دهکده هم می گذری یکه ولی او
چشمش به در و بار زمین مانده در این جا
در بین همین مردم فرهیخته آیا
دستی ز صفا گیرد و اکرام ، کسی هست!؟
یا این که برای بدن خورد و خمیری
فریاد رس خوش نفس دادرسی هست!؟
بشنو ز من این نکتهء غمبار :عزیزم
این کوچه یکی روز گذر گاه تو هم هست
گر دست دهی دست تو گیرند در آنروز
روزی که توان نیست نه در پا و نه در دست
15/12/96
موسسه خیریه امداد سالمندان نجف آباد-دهکده احسان
1071 این شماره اصلاح شود
به روی سنگ ها آن سوی دیوار دو تا عاشق جدا از حکم اسلام
و دور از چشم های هیز مردم کنار همدگر خوابیده آرام
کسی از کارشان سر در نیاورد به رغم بار ها دیدن ، سرانجام
نمی دانم چرا هر قدر آن ها نمودند از برای وصل ابرام
در آخِر آن دو تا دلدادهء مست در عشقی آتشین گشتند ناکام
97/1/3
5%%%%%%%%%%%%%%%%%%
%%%%%%%%%%%%%%%%%
%
شهر ما بوده است از اول
مست یک لذتی که اصلاً نیست
شهر بد نام و ننگ و بی پروا
شهر بکری که غیرتش مرده
تخم خواهر برادری را نیز
از همان ابتدا ملخ خورده
دخترانش همه سراپا گیج
عشق هایش همیشه شهوت ناک
بانوانش مدام تحت هجوم
مرد هایش همه نظر ناپاک
این خدایا کدام قانونیست
که در آن مرد اگر نگاه کند
حق او هست و گر نگاه زنی
به نری افتد ، او گناه کند !؟
ساعت هشت شب هنوز آن جا
در فضا پرسه می زند یک مرد
باز آن جا ، تهی ز عابر هست
شهر در انزوای یک شب سرد
نانِوا میزند دوباره هنوز
بهر پختن ز نو خمیرش را
چشمک او به زن چه گویا هست
فطرت پست بس فطیرش را
می شود رد به مثل سرعت برق
از کنارش موتور سواری که ...
باز ویراژ می دهد پسری
پسر ِ بی زن ِ خماری که ...
وقت بگذشتن از کنار زنک
با سئوالی به همره لبخند
با صدائی لطیف و آهسته
باز پرسد که قیمت آن چند !؟
توی ماشین آخرین سیستم
مردکی مست مست بنشسته
لب به صحبت ز بی حیائی باز
چشم او روی غیرتش بسته :
آآآی خانم که می بری از کف
در چنین وقت شب قرارم را
هرچه خواهی به پات می ریزم
پول و ماشین و کار و بارم را
بد تر از بد ، همیشه زجر آور
شده همسایه ای که بالائیست
فکر ناپاک سخت آلوده ش
هم نشان می دهد که هرجائیست
همگی تشنه اند و بی طاقت
تشنهء لحظه ای هم آغوشی
مرد هائی تهی ز جرعهء عشق
توی شهری پر از فراموشی
کاشکی این خدای حکیم
فکر حفظ و قوام دین اش بود
گر بنا بود بنده منحرف نشود
فکر مردان سر زمین اش بود
باز باید به مثل شب ها پیش
بشود در سکوت خفته زندانی
بنشیند دوباره در حصار خودش
گوشه ای تا سحر به مهمانی
شهاب نجف آبادی
98/11/12
تو دختربچه ای دیدی !؟
یکی آیا برات گفته !؟
که یه توده مثه کوهی
در اعماق تنش خفته
می شینه سخت و بی طاقت
ز داغ درد می میره
میگه این درد لامذهب
چرو آروم نمی گیره
خوراکش صبح و شب خون ِ
دل و اشک چشاش میشه
همیشه دردی بی درمون
مثه دریا باهاش میشه
من اون هستم که صُب تا شوم
رو لب هاش خنده می میره
آخه یه درده که دائم
تو جونم ریشه می گیره
همش سنگینی دردو
تو جونم می کنم احساس
که داره هی بزرگ میشه
که سنگینیش مثه کوهاس
یه درد سخته که تنها
خدا اونو به من داده
دیگه داره تموم میشه
تو سینه هرچی فریاده
نگاهم خیلی نا آرووم
چشام غرق تمنا هست
مثل صد ها هزار بچه
تو سینم عشق و رویا هست
یکی پیدا نمیشه که
بخونه داغ دل ها رو
بگیره از سر عشقی
سراغ خونهء ما رو
بابام هر شب تا ساعت ها
می شینه ساکت و خسته
کنار بسترم تنها
مثه یه مرغ پر بسته
میگه مردم دل صافی
مثه آئینه شون دارن
یه قلبای رئوفی رو
هنوز تو سینه شون دارن
هنوز راه امیدی هست
واسه دردای بی درمون
نخور غم دخترم روزی
می گیری تو سر و سامون
سر و سامون من دست ِ
پر از لطف تو هست آقا
تو هم خانم به عشق کی
با بچه ت اومدی این جا
تو که عشق ات ابوالفضله
براش پیوسته می میری
سراغ قلب بی تابو
چرو از من نمی گیری
میدونم که هنوزم تو
واسه اون در تب و تابی
واسه اون که لب تشنه
نخورده قطرهء آبی
اگه دستی نداشت اما
امید من به دستاشه
همون دستی که دنیائی
پر از نور و شفا باشه
تو هم دستات مثه اونه
پر از نور و شفاس دستات
اگه باور کنی حتی
پر از لطف خداس دستات
بیا با دست خود بذری
بپاش تا سبز بشه روزی
به امّید یه درمونی
واسه روزای بهروزی
. سعی ما ...
او که از روی کَرَم با همگان تا می کرد
از چه رو جور و جفا با دل شیدا می کرد
او که می رفت و دو صد عشوه و غمزش می ریخت
چشم پر آبله را از چه تماشا می کرد !؟
فتنه گر بود ولی با همهء بخشش و لطف
کاشکی یک گره از غصهء ما وا می کرد
دل بیچارهء ما با همهء ابلهی اش
وصلتی ناب از آن فتنه تمنّا می کرد
صوفی و یک دو سه تر دامن بی ایمان را
در سراپردهء خود موعظه یکجا می کرد
مُطرب از بوالهوسی های بی اندازه نبود
که حوالت به سر ِ وعدهء فردا می کرد
ساقی از صدق رسانید خودش را به کمال
مُجتهد بود که صد دعوی بی جا می کرد
بخت برگشتهء ما را ننوشتند به زور
دست ما بود که در هر گره غوغا می کرد
کار خیری ننمودیم و هر آنسان که گذشت
رونق عمر سراپا گنه ما می کرد
شاید از روی وفا بود چنین جور و شهاب
فاش می دید ولی یکسره حاشا می کرد
شهاب نجف آبادی
97/11/23 ساعت 10 شب
ای دل عاشق ز ناز و غمز یار اندیشه کن
در قمار عشق از چشم خمار اندیشه کن
خوش خط وخالی ز مهرویان نمی آید بکار
نیش مار است این ، به جد از نیش مار اندیشه کن
ابلهان را تهمت عاشق شدن بس نابجاست
زینهار از عاشقان هوشیار اندیشه کن
گر تَعّدی می کند دست تو در گیسوی گل
حظّ وافر بر ولی از نیش خار اندیشه کن
گر نمی خواهی بسوزی در لهیب داغ ها
از لهیب سینه های داغ دار اندیشه کن
تا تو را گردون به بازی های خود نگرفته است
سخت از بازیچـه های روزگار اندیشه کن
تا نیاورده است در ، با غیض بی حد و حساب
روزگار از روزگــار تو دمار اندیشه کن
خواهی ار یک روز بنشیند درخت زندگی
بعد از عمری خون دل خوردن به بار اندیشه کن
کار ناحق را بسا شب زنده داران می کنند
پس بیا از مردم شب زنده دار اندیشه کن
میدهندت پس ، هر آن چیزی که دادی در عوض
با چـنین اوصاف از پایان کـار اندیشه کن
عقل می گوید که حتی در دل شب های تار
قدری از خشم شهاب بیقرار اندیشه کن
یییییییییی
آشنا گر نشوی با غم پنهانی من
کی شوی آگه از این بی سر و سامانی من
داغ غم ، درد بلا ، تیغ جفا در همه عمر
میزبانی است که شد هر شبه مهمانی من
همدلی نیست که آشفته کند خواب مرا
غیر از آن مغبچۀ یکدل و یک جانی من
من به زندان وی ام مثل زلیخا یک عمر
یوسفی نیز به هم بندی و زندانی من
گله از غیر ندارم که بود فتنۀ دوست
مهر داغی که فرو خورده به پیشانی من
دارم امید که کاشانه اش آباد شود
هر کسی سعی نموده است به ویرانی من
به خدا کار وی و خویش نهم تا چه کند
هر که شد باعث این رنج و پریشـانی من
دست تقدیر شهاب از چه جفا کرد ولی
زنده شد عاقبت کار غزلخوانی من
شهاب نجف آبادی
@SShahab33
1026نان بازو
یک تن فروش مسری و آلودهء این شهر
یک آدم مفلوک و سرد و کاملاً بیمار
مملو از هم صحبتی با مردکی هرزه
از یک هوس تا یک جنون بی شبهه برخوردار
می میرد از با هم شدن های فزون از حد
بی هیچ اِبا از ناکثان هم می کند اقرار
با یک خلوص ناب ناب ناب و بی پرده
با یک تن ِ مشتاق هَدی و بخشش و ایثار
له می شود له می شود وقتی که می ریزد
کوه نگاهی بر تن اش پیوسته چون آوار
دنبال هر کس هر کجا هم گفت می آید
تا هر کجا ، اینجا ، کرج یا اصفهان یا لار
مشتاق یک شارژی _ که بفرستی برای او
مانند یک شخص رضامند و قناعتکار
دلبستهء یک لطف و یک لبخند تو هست و
دلبند یک اهدائی ، آن هم یک نخ ِ سیگار
مشتاق سِلفی های بسیاری کنار تو
پشت درختان یا که پنهان پشت آن دیوار
بیزار ِ از این مختلس هائی که چون زالو
هِی خورده اند از خون مردم خون ِ چون خروار
او آشنا با نان بازوی خودش هست و
بیگانه با صنف نجومی های مردم خوار
یک نفرت بی حد و قلبی مملو از عصیان
زین مردمان زشت خوی پست و لاکردار
بس کن ، کثافتکاری این مردم و دیگر
اورا به حال سرخوش و خوب خودش بگذار
شهاب نجف آبادی
96/1/11
مشتری گرامی؛ تیم ما، آماده شنیدن هرگونه انتقادات و پیشنهادات شما هست. جهت ارتباط با ما، میتوانید از طریق روشهای زیر اقدام فرمایید تا در اسرع وقت مورد شما را پیگیری کنیم.
جهت عضویت در باشگاه مشتریان این مرکز، میتوانید با ارسال [ خیریه حضرت امام سجاد(ع) ] یا [ شهاب نجف آبادی ] به شماره سامانه 10008590 عضو رسمی باشگاه شوید و از امتیازات ویژه، آخرین اخبار، رویداد و ... مطلع و بهره مند شوید